Tersten kurgusyla izleyicilerin beynini yoran, ana karekterinin birkaç dakika önce yaşanılan şeyleri unuttuğu ama geçmişiyle ilgili bazı şeyleri hatırladığı ama karısının ölümünden sonra olanları hatırlamadığı ve bu hafıza sorunuyla karekterimizin eşinin katilini araması konu oluyor filmde. Sanki günümüzün dahilerinden Christopher Nolan bu filmiyle izleyiceri de test ediyor, değişik kurgusuyla, filmde geçen benzer isimlerle ve gelişen karışık olaylarla izleyicin de kafasını yoruyor ve izleyicilere filmin ana karekterine yaptıpı muameleyi yapıyor. Şahsen çok iyi ve dikkatli bir film izleyicisi olmayan ben filmi iki kere izlememe rağmen fimi tam anlayamadığımı rahatlıkla söyleyebilirim. Hatta hiç de anlmamış olabilirim.



İkinci olarak, bu filmi izlemedim henüz ama hakkında okuduğum yorumlar ve incelemelere göre bu film de rahatlıkla bu kategoriye girebilecek bir film.

Memento'yu unuttum, izleyeli epey olmuş : )
Donnie Darko'yu yıllar sonra Marvel sayesinde tekrar izleme şansı buldum, Richerd Kelly'nin D.D.'dan sonra çektiği filmler yanına yaklaşamasa da bir gün yine bize "Bu da neydi şimdi" sorusunu sordurtacak bir film çekceğini umut ediyorum. Evet, dediğin gibi D.D.'nun ikinci defa izlenmesi; mümkünse grup halinde, topluca akıl yürütülmesi tavsiyedir.

Yıllar önce bu filmi ingilizce altyazıyla izlemiş, anlamakta başarılı olamamıştım. Tabi Trier'in izlediğim ilk filmi olması münasebetiyle, kullandığı dile yabancı olmam da diğer bir etkendi. Hep ikinci kez izlemek istemişimdir, ertelemeye devam ediyorum.

Kendine has bir tür olan Luis Buñuel sinemasında çoğu filmini "anlamak" için bir kaç kere izlenmelidir. Anlamaktan kastım esasında yönetmenin filmlerini anlamak değil, Luis Buñuel'i anlamaktır. "Burjuvazinin Gizli Çekiciliği" filmini arada bir izleme isteğim gelir, bu sefer çözeceğim derim her seferinde ve her seferinde de Luis Buñuel'e bir adım daha yaklaşıyorum ama ömrüm yeter mi bilinmez : )

Eğlenceli, yapıbozumcu bir dile sahiptir Jodorowsky. Gerçi 3 filmini izleyebildim ama vermek istediği hissiyatı hemen yakalayabilmiştim. Holly Mountain filmine bir ara komedi unsurlu altyazı yapmıştım, sahneye göre nükteli çeviriler şeklindeydi, bir kaç arkadaşıma göstermiş epey geyik yapmıştık. Böyle dalga geçmekten filmin derinliğine inememiştim. Bir kaç kere daha izlemem şart : )

Ve tabi ki böyle bir başlıkta adı zikredilmesi şart olan bir isim varsa o da David Lynch'tir. Sinemaya bakışımı değiştiren bir kaç yönetmenden biridir, kendileri. Kayıp Otobanı ilk izlediğimde, tekrar izlemek istedim ama yine anlamayacağımı(mağlup olacağımı) düşündüğümden cesaret edemedim. Bir çoklarına göre gereksiz ve saçma bir filmdir ama benim için öyle olmadı hiçbir zaman. Özellikle bu filme karşı merağımı biraz daha öteye taşımış ve senaryosunun çıktısını almıştım. Sonra senaryo ile birlikte izlemeye başladım, ama gördüm ki Lynch yazdığı şeye bile sadık kalmamış; bol bol sahnelerin yerlerini, içeriğini değiştirmiş. (Filmdeki 8. sahne 15. sıraya gelmiş gibi) O da yetmedi, Slovan Zizek'in "Kayıp Otoban Üzerine" kitabını alıp okudum. Ve hala daha ne yapabilirim sorusuna cevap arıyorum. David Lynch'e yeni başlayacaklar için filmlerinde hep bir dönüm noktası olur onu yakalamak ve filmi ikiye bölmek esastır, örneğin Mulholland Dr.'da anahtarın saklandığı kutunun düştüğü sahne, Blue Velvet'de çimenlikte bulunan kesik kulak ile sonunda nar bülbülünü dinleyen kulak arası ve Lost Higway'de Fred'in Pete dönüştüğü an gibi. Esasında Zizek çok güzel bir ipucu ile Lynch'i özetlemiş : Adeta Lynch hayatınız aslında bundan ibarettir demektedir bize; gerçekliği sahte bir haleyle bürüyen fantazmatik perdeyi aşarsınız, seçim kötüyle daha kötü arasında, toplumsal gerçekliğin aseptik, iktidarsız yavanlığıyla kendini yok eden şiddetin fantazmatik Gerçek'i arasındadır.

Bazen anlamak değil de izlemek bile yeterli oluyor benim için, çünkü bazı filmler de böyle bakire görseller olarak zihinlerde yer etmeli bence. Haksız mıyım ( :

Başlık tuttu tamamdır ben de kimse cevap vermeyecek diye korktum bir an.

Bu başlığı abone oluyorum
Aklıma geldikçe başka filmleri de zikrederim

Picnic at Hanging Rock'ı geçen bir başlıkta paylaşmıştın kuzeydebiryer, ben merak edip indirdim filmi, izleyeceğim.

Bu başlığa tek tek yazmama gerek yok. David Lynch'in bütün filmleri diyebilirim. Yeminliydim onun filmlerini izlememeye, dayanamayıp Lost Highway'i izlemiştim. Sonuç malum, bir kez daha yemin ettim. Bu defa yeminimi bozmaya da pek niyetim yok.

Yönetmen Peter Weir'i biz daha çok Truman Show ve Ölü Ozanlar Derneği filmleriyle tanıyoruz. Bu filmle ilgili beklentini fazla yüksek tutmak istemem ama benim arşivimin en değerli yapımlarından birisi.

1998

Pleasantville

Komedi / Dram / Fantastik124 dk

---

Yönetmen: Gary Ross

Pleasantville, siyah-beyaz tonların egemenliğindeki, küçük ve kendine yeten bir kasabadır. Kasabanın insanları müthiş bir ahenk ile birbirlerine bağlıdırlar. Bu kasabada asla kötülük hüküm sürmeyecek gibidir. Ancak ortada bir problem vardır: Pleasantville,...

7.5 (136,903 Oy)

---

• Tobey Maguire
• Reese Witherspoon
• William H. Macy
• Joan Allen
• Jeff Daniels

Benim anlamak ve keşfetmek üzere bu hafta tekrardan izleyeceğim bir film içinde barındırdığı toplum eleştirilerini iyice farkedip bir film incelemesi yazmak istiyorum kısmet olursa

Anlaşılması zor, karışık bir filmdir. Her şeyi geçmiştim de Ewan McGregor'un paçası kısa olan pantolonuna bir anlam verememiştim.

Lynch'in dünyası apayrı bir dünyadır, kırsal bir kasabada geçen, içine kapanık bir çocukluk dönemi, doğa ile içe içelik, gençliğinde sanayi kenti Philedelphia'nın kasvet veren yapısı gibi bir çok etken bu dünyayı yoğurmuştur. Bir film 'başlar gelişir ve biter'in ötesine geçmeyi her zaman başarmasının nedeni kendine has bir dünyasının olmasıdır belki de. Şimdilerde ise transendental meditasyon ile bir çok meseleyi çözmeyi planlayan bir dahiden bahsediyoruz. Tabi dediğim gibi beğenmek ya da beğenmemek seyir zevki ile alakalıdır, bazen itici gelen bir dil daha objektif ve tutarlı bir yaklaşımla yeni bir keşfe de dönüşebilir. Sinemanın büyüse de izleğin içinde yer edindiğinde parıldar yoksa bir efekt bir öykü bizi etkileyebilir, büyüleyebilir ama bir filmi benimsemek bambaşka bir olaydır. Sinemayı bir yerlere taşıyan hep dahiler olmuştur ve bu dahiler kah anlatım dilini değiştirmiş, kah öykü yapısını kah ta kendi kurallarını koymuştur. Dziga vertov kamera-göz'ü bulmuş, Orson Welles sinemayı kendiden öncekilerin yaptıklarını derlemiş, Yeni Dalga ve takipçisi Dogma hareketi kendi kurallarını ortaya koymuş, Tarantino Modern anlatıma geçmiştir. Tüm bunları değerlendirdiğimizde peki şimdi ne olacak, sinema nereye gidecek sorusu için arayışlarda, günümüz toplumunun sırtını dayadığı gerçekliği sorgulayan bir sinema anlayışı benim için her zaman cevaptır. Diyerek, hazır başlığa gelmişken bir örnek daha vereyim : )

Bir yazar, bir profesör ve bir de İz Sürücünün Zone(Bölge) denilen terkedilmiş, girişi katiyen yasak olan bir bölgeye gidişlerini ve orada yaşadıklarını anlatır. Yine Andrei Tarkovsky'nin idealizm üzerine kafa yorduğu ve malesef benim de epey kafamı yormuş bir yapıttır. : ) Bir bölgenin gizemli olması üzerine, kuzeydebiryer'in bu başlıkta paylaştığı Picnic At Hanging Rock filmine de benzeyen ve PAHR filmini ilk izlediğimde bir merak ile akrabalığını araştırmıştım ama Stalker'ın senaryosunun Strugatsky kardeşlerin Roadside Picnic adlı romanından yazıldığını görmüştüm. Picnic kelimesinin hem romanda hem de bir ABD filminde geçmesi ve konularında bir benzerlik olması hala bir şühe yaşatır bende. Zone öyle bir yerdir ki bir noktada bir noktaya asla düz bir çizgi halinde gidemezsiniz, yani Zone kendi içerisinde sürekli değişir. Ve bu filmin bu 3 ismin amacı Zone'daki insanın girdiği zaman en içteki dileğini gerçekleştirdiğine inanılan bir odaya ulaşabilmektir. Ama şu önerme neden tekrar tekrar izlenmesi gerektiğini anlatacaktır sanırım : Eğer en derindeki dileğinizi gerçekleştirme fırsatınız olsaydı, bunu gerçekten ister miydiniz ?

David Lynch' in en başarılı filmlerinden biri ve bir o kadar da karışık.. Hala gizemini korumakta çünkü David Lynch film hakkında bir açıklama yapmadı diye biliyorum.. Arkadaşlarla hararetli tartışmalar yaptığımız bir filmdi. İzledikten sonra epey bir kafa yormuştum.




Yine bir David Lynch filmi... The Lost Highway e göre daha anlaşılabilir bir konusu olsa da yine 2. kere izlenirse anlaşılabileceğini umduğum bir film.. ( Ya da bende bir sorun var çünkü bu filmleri 2 den de fazla izlemem gerekti anlamam için )

Şu soru geliyor aklıma, saklı bir gizemi yoksa gerçekte? David Lynch de açıklamalarıyla bir yere vardıramasa o gizemi? Dünya'daki bütün herkes gibi, ben de anlamadım çünkü filmin ne anlatmaya çalıştığını. Anlayan varsa eğer, ricam bana da anlatsın. Ağır bir eleştiri olacak belki ama, Avram Kapulu da kızacak belki bana ama, filmin bir şey anlatmaya çalıştığını sanmıyorum ben.

Bazı yerlerini anlamamıştım ancak ikincisinde anladım.

Michel Gondry yönettiği ve konusu üzerinde ilginç bir çözümleme yapmaya çalışan 2000'li yılların en dikkat çekici filmi. Eğer yorgun bir zihinle izlerseniz konunun içinde keşfe geçemeyeceğiniz bir film.