A Serial Killer's Guide to Life (2019)

Bir seri katil ruh hastası kadının saçma sapan anlamsız çok gereksiz izlenmese olan bir filmini zaman kaybı olarak izledim.Bence uzak durun.

Bayağı kıyıda köşede kalmış, Kuzey Sinemasının kendine münhasır kara mizah unsurlarını içinde barındıran bir yapım.

Birbirlerine tamamen zıt mizaca sahip iki kadının - Lousie ve Val Stone'un- bir nevi bir yol filmi olarak nitelendirilebilecek muhtevalara sahip olan yolculuğunda otorite; popüler bir kavram olan kişisel gelişim, spiritüalizm gibi kavramlara indirgenerek aktarılmış gibi. Kendini bulmaya, gerçekleştirmeye, bir kalıba-role sığdırmaya veya kalıbından-kabuğundan taşmaya, sınırlı yaşam ve düşünce alanından sıyrılmaya, aile figüründen bağlarını koparıp özerk olmaya çalışan ve mizacı tüm bu amaçlara zıt olan Louise'in; bir nevi alter egosu olan ve kişisel gelişim uzmanlarını, spiritüalist rehberleri ve onlara inanan deyim yerindeyse müritleri tabiri caizse avlayan ve kendini de avladıkları gibi bir rehber olarak tanıtan; yani rehberleri öldüren bir rehber olarak, korkunç bir tezat oluşturan Val Stone'un yolundan gittiği film putları kıran puta tapanlar filmi gibi resmen. ( Val Stone bana nedense kullarını, kendine inananları firavunun baskısından ve müdahalelerinden kurtarmaya çalışan ama aynı yöntemlere sahip olan Yehova'yı hatırlattı )

Süresi ve konusu itibariyle şans verildiğinde zaman olarak çok birşey kaybettirmeyeceğinden fırsat verilebilir. (Ayrıca filmin yönetmeni/ senaristi olan Staten Cousins Roe, Val Stone rolünü oynayan Poppy Roe'nun da eşiymiş. Soyadlarının aynı olduğunu fark edince googleladım ben de, öncesinde yönetmeni ve eşini tanımıyodum )

“A Serial Killer's Guide to Life”, hikâyesini de yazan Staten Cousins Roe’nun yönetmen koltuğunda oturduğu ilk uzun metrajlı sinema filmi…

Prömiyeri, 24 Ağustos 2019’da Frightfest’de yapılan ve 13 Ocak 2020 tarihinde Amerika, İngiltere ve Kanada’da eş zamanlı olarak vizyona giren filmin, hâlihazırda IMDB, Rotten Tomatoes ve Metacritic gibi mecralarda ciddiye alınacak miktarda oydan oluşan bir izleyici ve yorumcu puanı ortalaması mevcut değil…

O nedenle bizde, oldukça düşük bir bütçeyle çekildiği her halinden belli olan bu filmi, her zamanki gibi önceliği oyuncu kadrosuna vermek suretiyle bizzat kendimiz mercek altına alarak incelemeye ardından da puanlamaya çalışacağız…

Bunun içinde, artık neredeyse yorumlarımızda geleneksel bir özellik halini aldığı üzere ayrıntılı incelemeye geçmeden önce filme ilişkin ilk tespitimizi, sonrasında da naçizane ilk önerimizi paylaşalım istiyoruz…

Bu bağlamda da işe; karşımızdakinin, birbirlerine taban tabana zıt karakterlerdeki Lou Farnt ve Val Stone ikilisini canlandıran Katie Brayben ile Poppy Roe’nun “kimyasal bütünlük” içindeki performansları eşliğinde “dark comedy / kara mizah”ın dibine vurulduğu filmlerden biri olduğunu söyleyerek başlayabiliriz…

Muhtemelen çok az filmde, henüz kendi hayatlarına bir çeki düzen verememiş olmalarına karşın insanlara kişisel gelişim dersleri vermekten geri durmayan yaşam koçları ile ormandaki bir çadırda gecelemeyi doğaseverlik zanneden doğa âşıkları böylesine muhteşem bir anlatım diliyle “tiye” alınmışlardır…

İzlerken konu ve kurgu olarak, İngiliz sinemasının “kült” komedi – gerilim filmlerinden “Sightseers” (2012) ve “Prevenge” (2016) ile neredeyse “esinlenilmiş” dercesine olan yakın benzerlikleri hemen fark ediyorsunuz…

Bunlardan, (yaklaşık altı ay kadar önce yine bu mecrada yorumunu da paylaştığımız) “Sightseers”, istisnasız bütün filmleri arşivimizde yer alan Ben Wheatley’e ait… “Prevenge” ise, “Sightseers” ın senarist ve başrol oyuncularından biri olan Alice Lowe’ın ilk ve tek filmi…

Bu iki filmin yanı sıra, bir nebze de olsa, yine iki kadının yol hikâyesinin anlatıldığı bir Ridley Scott klasiği olan “Thelma & Louise” (1991) den de ciddi izler var filmde…

Hal böyle olunca da, izledikten sonra “A Serial Killer's Guide to Life” ın, neden olduğunu anlayamadığımız bir biçimde gözlerden kaçarken sinemanın pahalı Hollywood prodüksiyonların ibaret olduğunu zannedenlerin hışmına uğramış, oldukça “rafine” bir film olduğunu fark ettik…

Neyse ki, (çoğu yanlış olan ve insanları yanlış yönlendiren) yorum okuma alışkanlığı ile film izleyenlerden olmadığımız için 81 dakikalık oldukça makul bir süreye de sahip olan bu “bağımsız (indie)” filmi kaçırmadık…

Elbette henüz ilk denemesi olması sebebiyle Staten Cousins Roe hakkında gerçekçi bir değerlendirmede bulunmak içinde henüz çok erken… Bu filmdeki başarısının tesadüf olup olmadığını anlamamız için en azından çektiği iki filmi daha görmemiz gerekecek…

Belki, yine klasik bir laf olacak ama diğer yorumlarımızda olduğu gibi “spoiler vermeden”, farklı bir bakış açısı ile yazılmayanları yazmaya, anlatılmayanları anlatmaya, söylenilmeyenleri söylemeye çalıştığımız bu satırlar filme ilişkin ilk tespitimiz olsun…

İlk önerimize gelince:

O hakkımızı da bu kez; “Girl on the Third Floor” (2019) filmi için yazdıklarımızın bir kısmını tekrarlamış olmak pahasına, “gelecek vadeden” sinemacıların “ilk uzun metrajlı filmlerini” arşivleme hobisine sahip olan sinemasever dostlara (bizim böyle birkaç sinefil abla ve ağabeyimiz olduğu için bu tarz bir tanımlamayı özellikle uygun bulduk), “Bu filmi arşivlerinize, bugüne kadar adını pek duymadığımız Staten Cousins Roe’yu da takip listelerinize eklemeyi unutmayın” diye seslenerek kullanmak isteriz…

Sonuç olarak, kendi değerlendirme sistemimiz içinde “İyi” kategorisine dâhil ederek puan olarak da 7 verdiğimiz türünün en iyi örneklerinden biri olan bu film için önerimiz de, olumsuz puan ve yorumlarda söylenilenlere aldırmadan “muhakkak bir şans da siz verin” şeklinde olacak…

Keyifli seyirler…