Laurel ile Hardy (2018)

Yaşı küçük olanlar eski fotoğraflara bakmanın verdiği hazzı anlamayabilir. Dolayısıyla da Oliver & Hardy'nin sinema tarihindeki yerini, önemini ve yüzlerde bıraktığı tebessümü hiçe sayan yorumlar yapabilir. Hoş olmasa da hoş karşılamak gerekir. Ne de olsa toplum olarak bilgi sahibi olmadan fikir sahibi oluyoruz.

Televizyonla tanıştığımda henüz altılı yaşlardaydım. İlk olarak, bir aile dostumuzun evinde, Ankara'da, kapalı devre yayın yapılırken siyah-beyaz çıkmıştı karşıma. Beni hayrete düşürmüştü. İyice yaklaşıp görüntünün nasıl oluştuğuna bakmış, sağını, solunu her yerini, ekranın bombesinden arkasındaki devasa kasasına kadar incelemiştim. Konu, komşu, kahvehane derken nihayet orta okul yıllarında evimize de gelmişti. Tek kanal. TRT. Haftanın belli günleri. Üç gün. Akşam başlangıç, gece yarısı kapanış. İstiklal Marşı ve hüzün...

Kuşkusuz Lorel ile Hardi (biz öyle diyorduk. Aslı: Laurel & Hardy) zamanlarına yetişemedim ama Türkiye'deki televizyon yayın tarihinin başlangıç evresindeki kolay bulunur, hazır paketlerdi ve çokca da vardı. Oliver & Hardy, tıpkı Şarlo (Charles Chaplin), sessiz film kuşakları gibi hiç kaçırmadığım, tekrar ve tekrar seyrettiğim harika seri filmlerdi. O zamanki çocuk zekam ve eş değerdeki ortalama toplum zeka düzeyi için eşsiz gösterilerdi.

Bu nedenle de henüz seyretmediğim ama her saniyesini gözümü kırpmadan izleyeceğimi tahmin ettiğim bir filmden bahsediyoruz. Stan & Ollie. Bana göre beni güldürebilen, bu mutluluğu bana yaşatabilen herkes benim için eşsizdir, değerlidir, muhteşemdir. Bu iki olağan üstü insanın gerçekte nasıl birey oldukları, beni güldürürken kendileri hangi ruh hallerini yaşıyorlardı merak ediyorum.

Stan Laurel ve Oliver Hardy, umarım siz de öbür dünyada mutlusunuzdur.

Stan'a can veren Steve Coogan ve Ollie'ye can veren John C. Reilly'e şimdiden minnettarım.

Hikâyesi, 'A.J.' Marriot’un “Laurel & Hardy - The British Tours” isimli kitabından uyarlanarak Jeff Pope tarafından yazılan “Stan & Ollie”, Jon S. Baird’in yönetmen koltuğunda oturduğu biyografik bir drama…

Prömiyeri, 21 Ekim 2018’de BFI Londra Film Festivalinde yapılan ve 11 Ocak 2019 tarihinde İngiltere’de vizyona giren filmin, 7.4/10 (10.251 oy) ve 4.2/5 (1.444 oy) olan IMDB ve Rotten Tomatoes izleyici puanı ortalamalarıyla 7.5/10 (193 yorum) ve 75/100 (41 yorum) olan Rotten Tomatoes ve Metacritic yorum ortalamaları, her ne kadar oylamaya katılan izleyici ve eleştirmen sayısı çok yüksek olmasa da, yeterince iyi bir filmle karşı karşıya olduğumuzu söylüyor gibi…

Yine de isterseniz, 10 milyon dolarlık bir bütçeyle çekilen ve 25 Mart 2019 tarihi itibarıyla gişede 21.7 milyon dolarlık bir hasılat rakamına da ulaşan bu filmi, her zamanki gibi önceliği yine, Golden Globes’da John C. Reilly’e BAFTA’da da Steve Coogan’a adaylık getiren oyuncu kadrosuna vermek suretiyle birde biz inceleyerek yorumlayalım ve ardından da puanlamaya çalışalım…

Ancak, artık neredeyse yorumlarımızda geleneksel bir özellik halini aldığı üzere ayrıntılı incelemeye geçmeden önce bu filme ilişkin ilk tespitimizi paylaşalım:

Karşımızdakinin, Steve Coogan ve John C. Reilly’nin tek kelimeyle, “etkileyici” olarak özetlenebilecek olan performanslarıyla, efsanevi “Laurel & Hardy” ikilisini yeniden hayata döndürdükleri bir film olduğunu söyleyebiliriz…

Hikâye olarak, ünlü ikilinin 1953 yılındaki İngiltere ve İrlanda turnesindeki salon gösterileri sırasında yaşadıklarına odaklanan film, aynı zamanda onların birbirleriyle olan ilişkileri ve aile yaşamlarına da kapı aralamamıza olanak sağlıyor… Spoiler vermiş olmamak için filmde anlatılan bu olayların ayrıntısına girmeyeceğim fakat “gerçek dostluk” denilen şeyin, ancak bu kadar iyi betimlenebileceğini belirtmeden de geçmek istemiyorum…

Yeniden Steve Coogan ve John C. Reilly’nin filmdeki performanslarına dönecek olursak… Şu an hayatta olmayan ve (gençliğinde sinemalarda makinist olarak çalıştığı için) neredeyse “Laurel & Hardy” ikilisinin filmlerdeki (Ferdi Tayfur seslendirmesiyle özdeşleşen) repliklerini dahi ezbere bilen babamın sinema tutkusu sayesinde, daha 1970’li yıllarda istisnasız bütün filmlerini görmüş olduğum bu ikiliyi, birde Steve Coogan ve John C. Reilly’nin yorumlarıyla izlemek hiçte “olmamış” dedirtmedi bana… Hatta tam tersine, bu film sayesinde onların kulislerine ve otel odalarına da girmiş oldum… Hem de, artık yaşlandıkları için kendilerine işe yaramaz muamelesi yapıldığındaki hüzünlerini iliklerime kadar hissederek… Bu hüznün yanında, beni mutlu eden bir şeyde vardı hikâyede ki, o da, asla “Kurt kocayınca köpeklerin maskarası olur” konumuna düşmeden, bir marka olarak sahneden çekilmeyi bilmeleri…

Elbette bu kalburüstü oyunculuk performansının yanı sıra kaliteli makyaj uygulamalarının da filmin başarısında önemli katkılarının olduğunu kabul etmemiz gerekiyor… Özellikle de, çekimler boyunca, Oliver Hardy makyajı için John C. Reilly’nin her gün dört saat süreyle makyaj koltuğunda oturmak zorunda kaldığını düşününce…

Sonuç olarak, kimi zaman gülerek kimi zamanda duygulanarak büyük bir ilgi ve beğeni ile izlediğim bu film için puanım 6, önerim ise nitelikli biyografi uyarlamalarına meraklıysanız “mutlaka bir göz atın” şeklinde olacak…

Keyifli seyirler…

1980 doğumlu, tek kanal dönemleri görmüş, şanslı bir çocuğum ben... Sokaklarda oyun oynayarak, komşuları ailemiz bilerek, salçalı ekmek yiyerek büyüdük. Şarlo, Laurel&Hardy ve daha nicelerinin bize verdiği mutluluk bir başkaydı... Benim gibi olanlara, harika nostalji yapma şansı, şiddetle tavsiye ederim.