Alone (2020)

1- Film, korku ve gerilimden çok, romantik/ duygusal türe yakın.
2- Filme, salgın döneminde zombiler arasında aşk da denilebilir.
3- Korku zaten yok, gerilim çok çok az.
4- Cast seçimi kötü, başroldeki erkek ve kadın oyuncu ikisi de rollerinde çok sırıtıyor; oyunculukları zayıf. Usta oyuncu Donald Sutherland'a filmde ünlü bir isim olsun amacıyla yer verilmiş gibi gözükse de, ustaya laf söylemek boyumuzu aşar. Otursa, havaya baksa bile izlenir. Klası yeter.
5- Film, düşük bütçeyle çekilmiş, az mekân söz konusu. O yüzden bolca tek kişilik sahne ve ikili konuşmaya dayanmış.
6- Bu kadar eleştirmeme rağmen film akıyor; Sonuna kadar izletiyor.

Sözün özü: Film kötü de olsa, kendini izletiyor. Filmi eleştire eleştire sonuna kadar izledim. Film bittiğinde de ne kötü filmmiş desem de keyif aldım. Bazen kötü, ucuz, b sınıfı filmlerin de ilginç çekiciliği oluyor. Bu türü sevenlere tavsiye ediyorum.

Notum: 6/ 10...

Filmin orjinali Kore yapımıymış ve Hollywood'da yapınca ilgimi çekti. Fakat filmi çok başarılı bulamadım.Bir çok saçmalıklar barındıran örneğin genç oyuncunun daha sakin olması gerekirken devamlı panik halinde olması sinir bozucuydu.Üstelik aynı şartlardaki kız oyuncu daha soğukkanlıydı.Ayrıca önemsediğim oyuncu Donald Sutherland 1 saat 7. dakikada çıktı ve etkin değildi.Kısacası bana göre izlemesenizde olur

Senaryosunu Matt Naylor’ın yazdığı “Alone”, yönetmen koltuğunda Johnny Martin’in oturduğu “apokaliptik” bir gerilim…

Film başlar başlamaz tamı tamına “42 gündür”, evinin içinde “tek başına” bir “tecrit – karantina” süreci yaşamak zorunda kaldığı için “umutsuzluğa kapılarak” ciddi bir “psikolojik bunalıma” da giren ve kendini tavana asmak suretiyle hayatını nihayetlendirmeye karar veren başrol karakteri Aidan (Tyler Posey) ile tanışıyoruz…

Böylelikle de aslında, “Covid – 19” sürecinde “günah keçisi” ilan edilerek evlere tıkılan 65 yaş ve üstü insanların yaşadıkları ağır travmayı da anlamış oluyoruz…

Üstelik de, ekonomik aktivite de bulunmak amacıyla “esnaf”, “çiftçi” ve “SGK’lı olarak herhangi bir yerde çalışıyorsa”, değil 65 isterse 75 yaş üstünde olsun serbest bırakarak…

Zira bu anlayışa göre “kovitçik”, ekmek parası kazanana "kesinlikle ilişmiyor" ve iktisadi değirmenin dönmesinde aktif olarak katkısı bulunmayan insanlara da sadece Cumartesi, Pazar günlerinde saldırıyor...

Ki, böylesi bir önlemi, şu ana kadar hiçbir Avrupa ülkesinde ne gördük, ne de duyduk…

Yani dememiz o ki, insanlar için tek mesele, sürekli “yiyip içmek” ve internetten online “alışveriş yapmak” değildir…

Hele de insanın, toplu yaşama alışkanlığı ve sosyalleşme ihtiyacına sahip olan primat kategorisindeki biyolojik bir tür olduğu düşünüldüğünde…

Neyse…

Derken bir flashback aracılığı ile gerisin geriye, olayların başladığı ilk güne dönüveriyoruz…

Feneri Jessica (Brooke Swallow) ile birlikte gecenin bir yarısı söndürmüş olduğu ayan beyan ortada olan Aidan, öğlene doğru saat 12.54’de uyandığında Jessica’nın gitmiş olduğunu fark eder…

Uykusunu henüz tam alamamış olan Aidan, muhtemelen rutin bir el alışkanlığı ile kumandaya dokunup televizyonu açtığında, “Acil Yayın Sistemi” ve “Bu bir test değildir” uyarıları ile karşılaşarak kendini evinin balkonuna atar…

Zaten dışarıdan gelen “siren sesleri” pek normal olmadığı gibi “gördükleri” de çok alışıldık şeyler değildir…

TV’deki haberlerde bunun insanı zombiye çeviren ve ısırık yoluyla bulaşan bir virüs salgını olduğunu öğrenen Aidan, birden bire bu virüsü kaptığı apaçık ortada olan yan daire komşusu Brandon’ı (Robert Ri'chard) evine girmiş halde bulur…

Bu onun, virüs kapmış bir insanla “ilk karşılaşma” ve hatta hafiften bir ilk “itiş kakış” deneyimi de olacaktır…

Öte yandan Aidan, yoğunluktan cep telefonu şebekeleri de kitlendiği için annesi, babası ve kız kardeşiyle de düzgün iletişim kuramamaktadır…

Evinin içinde, tam anlamıyla korkunç bir kapana kısılıp kaldığı duygusuna kapılan Aidan, buzdolabını kapıya dayamasının ardından hatırat niteliğindeki günlük videolar çekmeye başlar…

Hani bir ara yaşadığı apartmanın koridorlarına çıkarak olan bitene bir göz atmayı denese de, evi dışındaki hiçbir yerin güvenli olmadığını öğrenir…

Bu arada ailesine dair kendisini sarsan haberler de almış olan Aidan, yeniden 42. güne dönerek tam tavandaki ilmeği boynuna geçirmiştir ki, karşı apartmandaki dairesindeki Eva’yı (Summer Spiro) görerek umutlanır…

Ondan sonra ise…

Elbette devamında, Aiden ve Eva’nın enfekte olmuş insanlarla girişecekleri mücadelede heyecanın tavan yapacağı sahneler bulunacağı gibi Donald Sutherland’in de Edward olarak kadroya katılacağı, sıkılmadan izleyeceğinizden emin olduğumuz “mütevazı bütçeli” filmin geriye kalan üçte ikilik kısmını yine sizlere bırakacağız…

Bizim o bölümlere dair ekleyebileceğimiz son husus, finale doğru peş peşe gelecek olan “iki önemli sürprize” hazırlıklı olmanız biçiminde…

Belki, yine klasik bir laf olacak ancak diğer yorumlarımızda olduğu gibi “spoiler vermeden” yazılmayanları yazmaya, anlatılmayanları anlatmaya, söylenilmeyenleri söylemeye çalıştığımız bu son derece özgün satırlar, filme ilişkin aydınlatıcı tespitler toplamımız olsun…

Sinema sanatına yaraşır; “emek ve bilgi verilerek” yazılmış bir başka kapsamlı yorumda yeniden buluşmak üzere, kendi değerlendirme sistemimiz içinde “Ehh işte” kategorisine dâhil ederek puan olarak da 5 verdiğimiz bu film için önerimiz de, olumsuz puan ve yorumlara aldırmadan “bir şans da siz verebilirsiniz” şeklinde olacak…

Keyifli seyirler,