• 
  İlgi Alanı
• 
  Dune: Çöl Gezegeni
• 
  All of Us Strangers
• 
  Bir Düşüşün Anatomisi
• 
  Güneş Sonrası

• 
  Severance
• 
  Succession
• 
  House of the Dragon
• 
  Euphoria
• 
  Gibi

• 
  Taraneh Alidoosti
• 
  Tennessee Williams
• 
  Margot Robbie
• 
  Ingmar Bergman
• 
  David Lynch

• 
  Severance
• 
  Siccin 7
• 
  Motorcular
• 
  Bir Skandalın Peşinde
• 
  Cerdita

Arkadaşlar (15)

Son Yorumları

Kaghaz-Pareh ha (2019)

İran kapalı bir kutu, sosyal hayatlarında ne olup bittiğini ancak cesur sanatçılarından ya da orada yaşamış kişilerden öğrenebiliyoruz. Hatta bir süre orada yaşamanız bile bazı gerçeklere vakıf olmanızı mümkün kılmıyor. İran’ı görmeden, bilmeden oradaki yaşam normlarını kendi toplumuna model almayı arzulayan birçok kişi tanıyorum. Persepolis gibi Tehran Taboo gibi ya da buna benzer halkın bile belki görmeyi reddettiği gerçekleri anlatan filmleri, belgeselleri gördüklerinde abarttıklarını düşünenler, kendilerine sunulan hayat şartlarıyla bunu onlara dikte edenlerin standartlarını bir karşılaştırsınlar. Bu bizim için de geçerli, İran için de, nerdeyse Orta Doğu’daki tüm ülkeler için de geçerli. İran’ın en büyük problemlerinden biri halkın uyuşturucu maddeye erişiminin kolay olması, rejim bununla mücadelede çaba harcıyor ama yeteri kadar değil. The Unseen’le şunu bir kez daha görüyoruz ki yoksullukla, baskıyla, şiddet ve cinsel tacizle mücadele eden kadınların, adamların bir noktada isyan edecek gücü bulamaması için uyuşturulması gerekiyor. Bu tamamen benim çıkarımım, belki bu belgesel-animasyon çok daha farklı konulara parmak basıyordu ama filmdeki bağımlı kadınlardan birinin “Hayatın berbatsa, umut bol dumanda!” sözü genel durumu az da olsa özetliyor.
İran’a yabancı uyruklu devlet görevlileri ya da üst düzey yetkili kişiler geldiğinde hem onlara Tahran’ı güzel göstermek hem de halkın kendilerini daha güvende hissetmelerini sağlamak için sokaklardaki karton kâğıtlar üzerinde yaşayan evsizler, müptelalar, bedenlerini satanlar toplanıp “merkez” adı verilen, şehrin çok dışındaki izbe bir kuruma nakledilirler. Erkekler birkaç gün sonra salınıyor ama kadınlar ailelerinden biri gelip almadığı müddetçe alıkoyuluyorlar bu toplama merkezlerinde. Devlet elbette ki maddi destek sağlıyor, filmde anlatıldığı kadarıyla sosyal destek uzmanları denetime geliyor. Kurum her vaka için yeterli miktarda fon almasına rağmen orada çalışanların maaşı yok denecek kadar az ve yaşam şartları çok kötü. Bu da birilerinin böyle durumda bile kendilerine çıkar sağladığının maalesef çok açık bir göstergesi.
Yönetmen kamera yasak olduğundan ses kayıt cihazıyla “merkez”e girip burada tutulan beş kadınla konuşarak bize belki de İran’ın portresini sunuyor tüm gerçekliğiyle. Mesela 51 yaşındaki bir teyze başı ağrıdığından ne doğru dürüst çocuğuna bakabiliyor ne de evi temizleyebiliyor; sonra kalkıp kocasının afyonundan çekiyor. Bunun üzerine güzelce uyuyup sonrasında ev işlerini yapmaya başladığını farkedince afyonu önce eroin ardından crack sonrasında meth izliyor. Huzuru yakaladığını düşünen teyzemiz kız kardeşlerine, kocalarını evde tutmak için beraber afyon çekmelerini salık veriyor. Tabii bu öneri diğer kız kardeşleri birer bağımlı haline getiriyor. Bir başka kadının annesi, kocası kendisine meth vermediği için intihar ediyor. Öbürüsü uyuşturucu uğruna tecavüze maruz kalıyor ama hâkim tecavüz edeni serbest bırakıp kadını bir ay hapse mahkûm ediyor. Vesaire vesaire…
Bu kadar çarpıcı ve rahatsız edici ölçüde melankolik bir film açıkçası beklemiyordum. Üzerinde beş yıl çalışıp böylesine hassasiyet gerektiren mevzuya olabildiğince samimiyet ve şefkatle yaklaşan yönetmenin bundan sonraki işlerini merakla beklemekteyim. Duyulmaması imkânsız bu çığlığı görmezden gelmeyin derim.

Westworld (2016)

Geçen hafta dördüncü sezon onayını aldı ama üçüncü sezonun rezaletini nasıl toparlar bilemiyorum. İlk iki sezondaki derinlikten, sorgulamadan, anlam arayışından eser yok. Robocop'a dönmüş karakterlerin habire dövüşmesini izliyor, kim kimin yanında savaşa katılacak sorusundan başka bir şeyi merak etmiyoruz. Nolan seyri kolaylaştırmak için ilk iki sezondaki zaman çizgisini gelecek sezonda daha basite indirgeyeceğini söylemişti. Kabul ama bu basitleşmeden hikaye de durduk yere nasibini almış, teknolojik aygıtlarla göz boyamaya çalışan Rambo izliyoruz sanki.O kadar hevesim kırıldı ki dördüncü sezonu izler miyim bilmiyorum...

The Outsider (2020)

HBO yapımı olmasına rağmen bu proje beni hiç heyecanlandırmamıştı; kitabını okuyup eh işte dediğimden diziye dair pek bir beklentim de yoktu açıkçası. Nitekim kitabı beraber bitirdiğim arkadaşıma eşlik etmek için diziye başladım ve hiçbir ümidim olmadığı halde sevemedim. Belki dizi değil de film olsaydı bir nebze ilgi çekici olabilirdi ama bu haliyle hikaye yer yer sündürülmüş hissi veriyordu. Dizinin kasvetli atmosferi hikayenin karanlık dokusuna fazlasıyla, hem de oldukça iyi bir şekilde hizmet ediyor ancak sıkılmadan izlemek için yeterli değil. Şimdilik 5 bölüm izledim, muhtemelen bitiririm de ama ilk bölümler böyleyse sonrakiler daha kötü olacaktır: kitabın berbat bir sonu vardı çünkü.