Bulunduğumuz Yol (1973)

- “Katie, bak!”
- “Lütfen “bak” deme, arkası hep kötüdür”.

Arthur Laurents’in kendisinin okul ve sinema dünyası sektöründe yaşadıklarından yola çıkarak yazdığı senaryo yolunda gitmeyen duygusal bir ilişkiyi anlatıyor.
Filmin, filmden daha bilinen ve Oscarlarda (en iyi şarkı ve müzik olarak) iki Oscar kazandıran şarkısı unutulmaz. Bunun dışında filmin, en iyi kadın oyuncu/B.Streisand, en iyi kameraman/Harry StradingJr., ve set dekorasyonu ile kostüm dallarında olmak üzere 4 te adaylığı var. Ülkemizde çevrilişinden tam on yıl sonra gösterime giren film, okuduğu üniversitede siyasi görüşü ve bu yöndeki faal çalışmaları olan Yahudi bir kızla, ona taban tabana zıt rahatına düşkün,bir adamın yıllara dayalı sorunlu aşk ilişkilerini anlatmakta.
Kathy (B. Streisand), okuduğu üniversitenin genç komünist derneği başkanı, bildiri yazan, afişleri yapıştıran ateşli bir dava kadını, geceleri de garsonluk yapıyor, eğlence ve özel hayata zaman ayırmayı suç olarak gören biri. Sınıfta ilgi duyduğu yakışıklı arkadaşı, sportmen, zengin, rahatına düşkün Hubbell (R. Redford) ise tam tersi bir karakter, kendi çevresindeki arkadaşlarıyla eğlenip gününü gün etmekte. Yönetmen Sydney Pollack, 1930 lu yıllardaki üniversite döneminden itibaren ele aldığı bu iki insanın yıllara yayılan duygusal ilişkisini anlatırken İspanya İç Savaşı’nın patlak verdiği 30 lu yılları, Roosevelt dönemini, sinemada Marx kardeşlerin zirvede olduğu 40 lı yılları, oradan McCarthy’ci döneme uzanan olayları da bu ilişkinin zeminine yerleştiriyor.
İkilinin üniversite ortamında tohumları atılan aşkları II. Dünya Savaşı ertesi ve 50’li yılların başında değişik aşamalardan geçer, 1946 da tekrar karşılaşırlar, Kathy bir radyo istasyonunda programcı, Hubbell ise savaşı sağ salim atlatan bir deniz subayıdır. Kathy’nin attığı adımla bir süre birlikte yaşarlar, sonra ayrılır, sonra evlenirler. Hubbell, Kathy’nin kendisinde gördüğü yazarlık yeteneğini geliştirmesi yolundaki ısrarı sonucu yazdığı romanla ve sonrasında romanın getirisiyle girdiği sinema dünyasında başarılı bir senaryo yazarı olur. Birlikte Hollywood’a giderler. Amerika’da 1947 de başlayan ve gittikçe yayılan solcu aydınların teşhir edilip, kara listeye alınma uygulamaları, senatör McCarthy’nin oluşturduğu “Amerikan Aleyhtarı Faaliyetler Komitesi” nedeniyle oluşan baskılar, Hubbell’in senaryosunda değişiklik istenme talepleri ve bunu Hubbell’in itirazsız kabulü Kathy’yi isyan ettirir. Tartışma ayrılık getirir, bu kez çocukları bir kızları da vardır olayın içinde….
Hubbell’in Kathy’ye “Aşık olduğun zaman bu ister ben olayım, ister Roosevelt olsun, sağır, aptal ve kör oluyorsun” deyişini de çok beğendim…
Filmde anlatılmak istenen olaylar çok yüzeysel geçiliyor. İlgi hep ikilinin ilişkilerinde ve didişmelerinde böyle olunca bence bu filmin bütününe zarar veriyor. Ama Sydney Pollack’ın bunu (ilişkileri öne çıkarmak için) özellikle yaptığını da filmi izleyince farkına varıyorsunuz. Streisand Oscar adaylığı alıyor ama o bu filmde de kendini oynuyor adeta, önceki müzikal filmlerindeki gibi, evinde devrimci posterleri olan, okulun devrimci lideri rolünde tam oturmamış gibi, çok zıttı bir hayatı olan umursamaz, rahat, kafa yapıları farklı birine olan aşkı da bu nedenle pek ikna edici olamıyor. Bunlara çok fazla odaklanmazsanız, yönetmen Pollack’da öyle yapmış zaten filme kötü demek de insafsızlık olur. En yakışıklı dönemindeki bir Redford, kızgın, kavgacı, deli dolu ama sevimli Streisand’ın varlıkları zaten filme gereken ilgiyi sağlıyor. Yönetim ve görüntüler çok iyi. Bir de üstüne üstlük Oscar kazanmış unutulmayan şarkısı var filmin. Seyredilmeli…

Ben Barbra Streisand filmlerini tipinden dolayı sevmiyorum sanırım, ancak büyük bir Robert Redford hayranı olarak elbette izledim. Vasatı aşamayan bir film, boş vakit ve işsizlik ister

B. Streisand ve R. Redford’u görünce atladım tabi filmi… Hatunun gençlik hali inanılmaz hoşuma gidiyor ama bu filmde niyeyse pek beğenmedim. Muhtemelen rolünden ve muhabbetlerinden dolayı olabilir. Filmde oynayan herkes klas bir tarz sahibi, giyim olsun, saçlar olsun genel olarak herkes yakıyor! Nostalji yapmayı sevenler için iyi bir öneri olabilir. Hollywood onlusu konusu bir yerden sonra filme hakim oluyor. Ortalama bir yapım olduğunu düşünüyorum.