Güncel bir Home Alone (1990) filmi gibi. Ama farklı yönleri var. Yani benim tekrar izlemek isteyeceğim bir film değilken Judah Lewis’in oynadığını görünce daldım. İyi de yapmışım. Onun oynadığı karakter olan Cole, ne kadar gerçekçi ve ilginçse karşısındakiler o kadar yapmacık ya da karikatürize.


Ama bu tür filmlerin kurgusu da bu sanırım. Bir tarafı parlatmak esas amaç. Bunu da gayet iyi başarmışlar. Masum ve büyümekte zorlanan çocuk, büyümüş kötülere karşı. Bir şekilde, bu mücadele çocuğun da büyüyebilmesiyle neticeleniyor.



Judah Lewis’in süper oyunculuğu için bile seyredilir. Gerçi seyrettiğim diğer filmi Demolition (2015) daha da süperdi. Onun dışında sinema tarihine geçecek bir film değil tabi. Ama başlayınca da bırakamıyor insan yani. Bazı diyaloglar süper ve çok komik. Ve bunların hızlıca, yokmuş gibi geçiyor olması tam benim tarzım.


Bu diyalog öldürdü;

- Aileme orgy yapmak için kanımı aldığınızı söylemem.

+ Orgy ne demek, biliyor musun?

- Sanırım üzgün insanların yaptığı bir şey. Diğer üzgün insanlar onları sevsin istiyorlar ki ne kadar üzgün olduklarını bir dakika için unutabilsinler.

+ Bu oldukça iyi bir cevap.