Antrum: The Deadliest Film Ever Made (2018)

“Antrum: The Deadliest Film Ever Made”, hikâyesini de birlikte yazmanın yanı sıra yapımcılığı ile editörlüğünü de üstlenen David Amito ve Michael Laicini ikilisinin yönetmen koltuğunda oturdukları ilk uzun metrajlı sinema filmi…

Prömiyeri, 14 Ekim 2018’de Brooklyn Horror Fim Festivalinde yapılan ve 12 Kasım 2019 tarihinde Amerika ile Kanada’da eş zamanlı olarak vizyona giren filmin, hâlihazırda IMDB, Rotten Tomatoes ve Metacritic gibi mecralarda ciddiye alınacak miktarda oydan oluşan bir izleyici ve yorumcu puanı ortalaması mevcut değil…

O nedenle bizde, 70’li yıllarda çekilmiş ve güya izleyen herkesi öldürdüğü için de “lanetli” olarak nitelendirilmiş olan bir korku filminin bizzat kendisinin gösteriminin yanı sıra kırk yıllık hikâyesinin de anlatıldığı “çakma” bir BBC veya National Geographic belgeseli tarzında kurgulanmış olan bu filmi, her zamanki gibi önceliği oyuncu kadrosuna vermek suretiyle bizzat kendimiz mercek altına alarak incelemeye ardından da puanlamaya çalışacağız…

Bunun içinde, oldukça düşük bir bütçeyle çekildiği her halinden belli olan filme ilişkin ilk tespitimizi, sonrasında da naçizane ilk önerimizi paylaşalım istiyoruz…

Bu bağlamda da işe; karşımızdakinin, yurtdışındaki pek çok sinema eleştirmeninin haklı olarak “The Blair Witch Project” (1999) ve “The Ring” (2002) filmlerinin ayak izlerini gördükleri değersiz bir “proje – film” olduğunu söyleyerek başlayabiliriz…

Bu benzetmelere, Movie Nation’daki 14 Kasım 2019 tarihli makalesinde Roger Moore, “Öldüklerinde bütün köpekler cennete gider” diyen küçük Nathan’ın (Rowan Smyth) köpeği Maxine üzerinden “Pet Sematary” (1989) filmini de ilave etmiş…

Hatta biraz daha zorlasak; özellikle de içinde, farklı bir dünyadan seslenen, ilginç mesajlara sahip çizgi karakterler de bulunan “deri kaplı” bir defter ve bazı sahnelerdeki kamera kullanım tekniği açısından “The Evil Dead” (1981) ile de kimi paralellikler kurmak pekâlâ mümkün… Fakat neyse ki, gerek bütçe olanakları ve gerekse de söz konusu lanetli filmin 1979 yapımı olması nedeniyle Amito – Laicini ikilisi, bilgisayar başında üretilen pahalı ve gösterişli görsel efektler yerine daha ucuz olan geleneksel ses, müzik, ışık ve gölge efektlerine ağırlık vermeyi tercih etmişler…

Ancak ne yazık ki, “Keşke öncesinde bu işin üstatlarından Dario Argento’nun filmlerine bir göz atsalardı” dedirtircesine bunda da pek başarılı olamamışlar…

Eğer gerçekten de korkuyormuş gibi oynamaya çalışan Nicole Tompkins ile Rowan Smyth’in (fazla inandırıcı bulmadığımız) çabaları da olmasa, 95 dakikalık gösterim süresi içinde bir korku filmi izliyor olduğunuzu defalarca unutabilir ve cep telefonunu karıştırmak yahut başta portakal olmak üzere atıştırmalık mevsim meyvelerini soymak gibi başka işlerle meşgul de olabilirsiniz… Ki, emin olun film bittiğinde, anlam bütünlüğü açısından bu durumda dahi hiçbir kayıp yaşamazsınız…

Belki, yine klasik bir laf olacak ama diğer yorumlarımızda olduğu gibi “spoiler vermeden” yazılmayanları yazmaya, anlatılmayanları anlatmaya, söylenilmeyenleri söylemeye çalıştığımız bu satırlar filme ilişkin ilk tespitimiz olsun…

İlk önerimize gelince:

O hakkımızı da bu kez; birilerinin David Amito ve Michael Laicini gibi “kurnaz” takılan sinemacılara, “Kült korku filmi üretme işinin, öyle planlı ve programlı bir masa başı faaliyeti olmadığını usulünce anlatması gerekir” diye seslenerek kullanmak isteriz…

Sonuç olarak, kendi değerlendirme sistemimiz içinde “Anlamsız” kategorisine dâhil ederek puan olarak da 3 verdiğimiz bu film için önerimiz de, zamanınıza yazık etmeden “kendinize izleyecek daha anlamlı şeyler bulun” şeklinde olacak…

Bu film oluşturmaya çalıştığı bütün gizeme rağmen sanki bana sosyal deneymiş gibi geldi. Çok sıkıcı , karakterlerin tahlili yapılamayan, hiç bir şekilde bir yere de bağlanamayan bir film. Gerçi bir sonuç cümlesi söylenebilri belgesel kısmından sonlarda ama bence tamamen zayıf, sadece reklam yapar izleyici toplarız diye deneme yapılan bir film. Vaktiniz var ve film izlemeyi seviyorsanız böyle de filmler var diye izleyebilirsiniz.