Diecisiete (2019)

Öylesine açtığım bir filmdi çok hoşuma gitti. Sıkmıyor, güldürüyor, insana yaşama sevinci veriyor.

“Diecisiete / Seventeen”, hikâyesini Araceli Sánchez ile birlikte yazan Daniel Sánchez Arévalo’nun yönetmen koltuğunda oturduğu bir drama…

Prömiyeri, 27 Eylül 2019’da San Sebastián Uluslararası Film Festivalinde yapılan ve 18 Ekim 2019 tarihinde Netflix platformunda yayın akışına dâhil edilmeden önce 4 Ekim 2019 tarihinde İspanya’da vizyona sokulan filmin, hâlihazırda IMDB, Rotten Tomatoes ve Metacritic gibi mecralarda ciddiye alınacak miktarda oydan oluşan bir izleyici ve yorumcu puanı ortalaması mevcut değil…

O nedenle bizde, iki kardeşin ve ölüm döşeğindeki yatalak büyükannelerinin, izlerken insanı yormayan yol hikâyesini, “dramedy” yani komedi ve dramanın birlikteliği biçiminde kurgulayarak sunan bu filmi, her zamanki gibi önceliği oyuncu kadrosuna vermek suretiyle bizzat kendimiz mercek altına alarak incelemeye ardından da puanlamaya çalışacağız…

Bunun içinde, en akılda kalan repliği, “Grandma, don’t die before I get back / Büyükanne, ben geri dönmeden ölme” olan filme ilişkin ilk tespitimizi, sonrasında da naçizane ilk önerimizi paylaşalım istiyoruz…

Bu bağlamda da işe; karşımızdakinin, İspanyol yönetmen (ve senarist) Daniel Sánchez Arévalo adına, “Durdu durdu, (bu kez) turnayı (tam da) gözünden vurdu” diyebileceğimiz bir film olduğunu söyleyerek başlayabiliriz…

Neden mi?

Artık tamamen bir tesadüf mü, yoksa bilinçli bir tercihin sonucumu bilemiyoruz ama Daniel Sánchez Arévalo, son derece düşük bir bütçeyle çekildiği her halinden belli olan bu filmde “üç” iyi şeyi bir araya getirmeyi başarmış:

1. 17 yaşındaki Héctor, ağabeyi Ismael ve büyükanneleri Cuca’yı, bakımsız tek göz bekâr evi görünümündeki eski bir karavanın içinde buluşturarak yollara düşüren hikâye…

2. Başroldeki Héctor ile Ismael karakterlerini canlandıran Biel Montoro ve Nacho Sánchez’in kayda değer performansları…

3. Görüntü yönetmeni Sergi Vilanova’nın, İspanya’nın Cantabria özerk bölgesindeki ancak kartpostallar da bulunabilecek güzellikteki manzara çekimleri…

E, böyle olunca da, doğal olarak girdiği virajların hiçbirinde savrulmadan 99 dakika boyunca yoluna devam edebilen eli yüzü düzgün bir film çıkmış ortaya…

Aslında filmde, daha uzun uzun anlatılması gereken; Héctor’un zoraki konuğu olduğu çocuk ıslahevinde yaşadıkları, oradaki çocuklarca kendisine takılan “Abogado / Lawyer / Avukat” lakabı, “Sheep / Koyun” isimli köpek, Héctor ile Ismael’in dedelerinin köydeki mezarı ve büyükanne Cuca’nın dizinin dibinden ayrılmayan üç bacaklı köpek gibi konular da var… Fakat bütün bunları ve burada hiç değinmediğimiz diğerlerini tadını çıkartarak keşfetme işini, yorumumuz sonrasında meraka kapılarak filmi izlemeye karar verenlere bırakalım istedik…

Belki, yine klasik bir laf olacak ama diğer yorumlarımızda olduğu gibi “spoiler vermeden” yazılmayanları yazmaya, anlatılmayanları anlatmaya, söylenilmeyenleri söylemeye çalıştığımız bu satırlar filme ilişkin ilk tespitimiz olsun…

İlk önerimize gelince:

O hakkımızı da bu kez; nitelikli film izlemeyi tarz edinmiş sinemasever dostlara, “İspanyol (ve Avrupa) bağımsız sinemasının bu tarz filmlerini, kategorisine dahi bakmadan izleme listelerinize almayı unutmayın” diye seslenerek kullanmak isteriz…

Sonuç olarak, kendi değerlendirme sistemimiz içinde “Geçer” kategorisine dâhil ederek puan olarak da 6 verdiğimiz bu film için önerimiz de, olumsuz yorum ve puanlara aldırmadan, “bir şans da siz verebilirsiniz” şeklinde olacak…

Keyifli seyirler…

Ne zamandır bu kadar sıcak bir film izlememiştim. Karakterlerin bu kadar yalın ve açık olması insanı filmin içine çeken bir özellik. Tamamen sonu önceden tahmin edilebilir bir hikaye fakat oyunculuklardaki samimiyet hikayedeki yalınlık hatta senarist/yönetmenimizin naifliği ve hiç bir karakterini kötü veya iyi diye ayrıştırmayışı bu yol macerasını izlerken hiç bitmemesini dilememe sebep oldu. içinde yaşadığımız maddeci dünyada bu karşılıksız sevginin peşindeki dürüstlüğe karşı olan yolculuk insana nefes aldıran cinsten.