Müzik Asla Durmaz (2011)

güzel bir filmdi.baba ve oğul ilişkisini konu alan bir film....

çookk güzel bir filimdi....harika bi senaryo oyunculuk müzikler gerçektende izlenmeye değer.tam bi dram..

Bing Crosby'nin Young At Heart parçası yükseliyor plaktan. Henry Sawyer rolündeki babayı canlandıran J.K Simmons sandalyesinde öylece oturup çalan telefona aldırış dahi etmiyor. Helen Sawyer rolündeki anneyi canlandıran Cara Saymour ise kaldırıyor ısrarla çalan telefonu. Gelen haber 20 yıldır görmedikleri oğulları Gabriel Sawyer'a ilişkindir. 20 yıl sonra kafasında beyin tümörüyle ortaya çıkıyor, bir hastanede. Oluşan bu tümör Gabe'in sadece eski anılarını hatırlatır, yeni anıları hiçbir şekilde kaydetmesine müsaade etmemektedir. Babasıyla 20 yıl önce ayrılışları vukuatlı olduğundan aralarındaki bu sallantılı ilişkinin pişmanlığını duymaya başlayacaktır babası. Oğluna kendini hatırlatması gerekmektedir. Ama nasıl? Yıllardır baba-oğul ilişkisi yaşamamış iki yabancı insanlar bir nevi. İkisi de müziği seviyor ama farklı dönemlerini. Oğluyla iletişim kurabilmek için bir müzik terapistiyle görüşür. Her ne kadar baba, oğlu için söylenenleri kabul etmek istemese de aralarında iletişim kurabilmeleri oğlunun sevdiği müziklere bağlıdır. Yani oğlunun gözünden bakması gerekmektedir. İyileşme sürecindeki asıl araç ''müzik'' olacaktır. Filmi izlerken öyle yoğun duygu seline kapılmıyorsunuz duyguyla birlikte yürüyorsunuz. Sakin bir havası var ama Gabe'in yüzündeki o ağlamaklı saflık ve babasının ağlarken titreyen boğazı her şeyi işliyor insana. Duygusal yanını bir kenara bırakırsak adeta müzik şöleni izliyorsunuz. Filmde bahsi geçen sanatçılar:
Bing Crosby(Young At Heart),
The Tulips(Summer Song),
The Beatles(Till There Was You, All You Need Is Love),
Cream,
Grateful Dead(Truckin', Touch Of Grey),
Donovan(Mellow Yellow),
The Byrds,
The Rolling Stones,
Jefferson Airplane(Surrealistic Pillow),
Bob Dylan(Desolation Row ve Highway 61 albümü),
Bruce Springsteen,
Bon Jovi,
Buffalo Springfield(For What It's Worth, Kind Woman) gibi sanatçılar ve en çok yer alan parçaları bunlar. Daha çok filmin akışına etki eden Grateful Dead grubu oluyor. Zaten filmin adındaki şarkı da o gruba ait.
Edgar Allan Poe'nun Kuzgun şiiri de nasibini alıyor aradaki bir kuplecik yerde.
Baba-oğul arasındaki ilişki her ailede boy göstermiş olma ihtimali yüksek olan evladının yaşam tarzını anlamama, yaptığı müziği ve benimsediği siyasi görüşü sevmeme sorunsalı çerçevesinde kopuyor. Küçükken babasıyla oynadıkları ''Bu şarkıyı ilk ne zaman duydum?'' oyunu aralarında kalan hatırlanmaya en değer anıları olsa gerek. Babasının savunması hep aynı; ikimiz de müzik âşığıyız oluyor ama aynı tarz müziğe âşık değilsiniz işte sorun orada. İşte tam bu noktada baba olmaya karar veriyor ve bir babanın canından çok sevdiği ''benim oğlum o'' dediği, 20 yıldır kaybettiğim dediği oğlunu geri kazanmak için yapabileceklerini izliyoruz. Çılgınlıkları çok keyifliydi ama bir o kadar da duygusaldı. Oğlu için kendi müziğinden vazgeçip oğlunun sevdiği dönemle takas ediyor plaklarını. Filmde çocuğun ya da babanın tarafını tutamıyorsunuz çünkü yönetmen o çıtayı dengelemiş sanki. Oğlunun tarafında olacağımı, babasına çok yükleneceğimi sanırken yapamadım. İkisini de ayıramadım birbirinden. Geç olsa da babası, oğlu için elinden gelenin fazlası bir çaba gösteriyor. İşte ağlatıyor orası tam o noktada ağlatıyor.
Anne rolü filmde maalesef geri plânda ve sönük kalmış. Ona nazaran müzik terapisti kadın daha ön plândaydı. Totalde çok iyiydi film. Müziğin, pişmanlıkların, âşkın, baba-oğul ilişkisinin harmanlandığı sıcacık bir filmdi.