La partita (2019)

“La partita / The Match”, senaryosunu da, aynı isimli kendi kısa filminin (2016) hikâyesinden uyarlayarak yazan Francesco Carnesecchi’nin yönetmen koltuğunda oturduğu ilk uzun metrajlı sinema filmi…

Bize, “Futbol arsada güzeldir, borsa da değil” diyen futbol sahalarının soL açık “gladyatörü” Metin Kurt’u anımsatan bu filmin hikâyesine geçmeden önce ana karakterleri kısaca bir tanıyalım istiyoruz…

Zira böylelikle anlatılanlar, kendiliğinden yerli yerine oturmuş olacak…

Filmin hemen başlarında, Carnesecchi tarafından:

“Şimdi ne alaka?” dedirtircesine, Umberto (Giorgio Colangeli) isimli, lezzet ustası olduğunu da fark ettiğimiz bir seyyar sandviç satıcısı ile tanıştırılıyoruz…

Daha sonra, uzunca bir süre ortalıktan kaybolan bu Umberto’yu, aklınızın bir köşesinde tutmanızı öneririz…

İri yarı ve kır sakallı Claudio Bulla (Francesco Pannofino), o güne kadar tek bir başarıya imza atamamış olmasına karşın, uzun yıllardan bu yana, sokaklarında koyun gezdirilen Roma’nın arka mahallerinde vücut bulmuş ve yer aldığı mahalli ligde her hangi iddiası da bulunmayan “Sporting” takımının teknik direktörlüğünü yapmaktadır…

İlk çocuklarına hamile olan karısı Roberta (Lidia Vitale) ile saha kenarında “Yılmaz Vural” gibi bir o yana, bir bu yana hoplayıp zıplayarak kendini yiyip bitiren bu Claudio aracılığıyla, kendi yağlarında kavrularak geçinmeye uğraşan, fakir ama dürüst yaşamayı ilke edinmiş insanlardan oluşan bir aile portresi çizilmeye çalışılmaktadır…

Aynı Sporting kulübünün, daha önce verdiği sözde durmadığı / duramadığı için bir bacağı kırılarak sakat da bırakılan başkanı, maçların oynandığı toprak sahanın sahibi de olan “iflah olmaz alkolik” Italo’dur (Alberto Di Stasio)…

Ki, takımının maçlarını izlemek yerine, tesisin barında kafa çekmeyi tercih eden bu Italo, “parasızlık” ile mevcut toprak sahayı sentetik yeşil halıyla kaplama işini kafasına takmış olan “serseri oğlu” Leo’nun (Daniele Mariani) arasına sıkışıp kalmıştır…

Tabii filmin bir de, Sporting takımının 10 numaralı formasını giyen genç Antonio’su (Gabriele Fiore) ile bütün gününü saha kenarında aylak aylak onun maç ve antrenmanlarını izlemekle geçiren işsiz güçsüz babası Paolo’su (Fabrizio Sabatucci) var…

Küçük bir kızları da bulunan bu ailenin geçimini, uzun saatler boyunca çalışan evin annesi Gianna (Veruska Rossi) karşılamaktadır…

Yani şöyle bir baktığımızda, tepeden tırnağa bir “çöküntü” ile bir yolunu bulup bu “sefalet çukurundan” kendini kurtarmaya çalışan insanları buluyoruz karşımızda…

Böyle olunca da, filmin bir noktasından sonra, futbolun doğası da gereği; “bahis mafyası”, “şike baskısı”, son dakika da kazanılan ve Antonio tarafından kullanılacak olan “penaltının akıbeti” ile lezzet ustası “Umberto’nun organizasyonu” gibi “spoiler” vermekten özenle kaçındığımız hususlar girmiş oluyor devreye…

Yani artık her zamanki gibi, oldukça düşük bir bütçeyle çekildiği her halinden belli olan bu Netflix filminde de, top sizlerde…

Bitirmeden, Leo’nun odasındaki poster aracılığı ile Brian De Palma’nın “Scarface”ine (1983) saygı duruşu da yapılan filmin yorumuna ilave edeceğimiz son şey, yine Metin Kurt’tan yapacağımız bir alıntı olacak:

“Günümüzde spor, bir oyun değil. Sporcular da oyuncu değiller. Spora damgasını vuran burjuva rekabet ideolojisi onu metalaştırmış; sporcuları da spor işçisi konumuna sokmuştur. Mahallede oynadığımız futbolla, kurumsallaşmış organizasyona girdiğimizde yaptığımız iş aynı şey değil. İlk çözülmesi gereken, futbolu profesyonel – amatör ayrımına tabi tutmanın yanlışlığına bir son vermek. Sporcunun amatörü ve profesyoneli olabilir. Ancak spor, bütün düzenin bir yansımasıdır ve egemen güçlerin iktidar araçlarından biridir.”

Belki, yine klasik bir laf olacak ancak diğer yorumlarımızda olduğu gibi “spoiler vermeden” yazılmayanları yazmaya, anlatılmayanları anlatmaya, söylenilmeyenleri söylemeye çalıştığımız bu son derece özgün satırlar, filme ilişkin aydınlatıcı tespitler toplamımız olsun…

Sinema sanatına yaraşır; “emek ve bilgi verilerek” yazılmış bir başka kapsamlı yorumda yeniden buluşmak üzere, kendi değerlendirme sistemimiz içinde “Ehh işte” kategorisine dâhil ederek puan olarak da 5 verdiğimiz bu film için önerimiz de, olumsuz puan ve yorumlara aldırmadan “bir şans da siz verebilirsiniz” şeklinde olacak…

Keyifli seyirler,

Aslında çok daha iyi olacakken konuların biraz dağınık olması sebebiyle çok iyi puanı hak etmiyor.Maç sahnesi güzeldi heyecanlıydı ayrıca futbolda mafia'nın ne kadar etkili olduğunu görüyoruz.Kısacası izlemesenizde çok büyük bir kayıp değil..

Saçma sapan senaryo, amatör oyuncular, kötü açılarla çekilmiş kötü kareler, sıfır maliyetli kötü bir film. 72 nci dakikada film bitiyor, gerisi boşuna uzatma. İzlemeye değmez.