Mother of George (2013)

Hayatta her gün karşılaşılmayacak -hatta kimilerinin hiç karşılaşmayacağı- bir ikilemi ve yüzyıllar öncesinden kök salmış geleneklerin ve hurafelerin sözde modern dünyamızda coğrafya gözetmeksizin nasıl hâlâ geçerliliklerini koruduğunu Birleşik Devletler'de yaşan Nijeryalı bir aile üzerinden anlatıyor Mother of George (George'un Annesi).

Adenike, müstakbel kayınvalidesinin görücülüğüyle, kardeşi Biyi ile Nijerya mutfağından örnekler sergiledikleri bir restoran işleten Ayodele ile evlenmek üzere memleketinden kalkıp Brooklyn'e gelir ve kendi geleneklerine göre organize edilmiş bir düğünle evlenirler. Aslında bu evliliğin amacı ve Adenike'nin görevi daha düğün gününden bellidir: Balogun ailesinin soyunu sürdürecek bir erkek evlat doğurmak. Hatta Ayodele'nin annesi; müstabel kayınvalide, çocuğun ismini bile bulmuştur; evli çifte zahmet olmasın diye! Ancak aylar geçtiği halde Adenike hâlâ hamile kalamamıştır. Devreye önce kocakarı ilaçları girer. Sonra hacılar hocalar muskalar yazarlar, üfürürler, tükürürler ama her şey nafiledir. Adenike bir türlü hamile kalamıyordur. Adenike'nin, kayınvalidesinin de baskılarıyla iyice ızdıraba dönen günlerinde tek destekçisi, aslında hiç de tanımadığı arkadaşı Sade'dir. Sade kendisine tıbbi yardım almasını önerir; belki de sorun kendisinde değil kocasındadır. Ama geleneklerine sıkı sıkıya bağlı aileye göre sorunun erkekte olması söz konusu bile değildir. Böyle bile olsa, bu asla dile getirilmemelidir. Sonunda kayınvalidesi Adenike'ye farklı bir çözüm yolu önerir. Soyun devamı söz konusu olduğunda amaca giden yolda her şey mübahtır; bunun dışındakiler ise sadece teferruattan ibarettir.

Film genel hatları itibariyle aslında bize çok yakın bir hikayeyi anlatıyor. Tek farkı karakterlerin sahip oldukları ten renkleri ve büründükleri kıyafetler. Hatta biraz daha ileriye gidip, kayınvalide rolüne Aliye Rona -ruhu şad olsun- daha çok yakışırmış bile diyebilirsiniz. Seyrederseniz ne demek istediğimi daha iyi anlayacaksınız. Amerikan pazarı için oldukça ilgi çekici olan bu tema ve içerdiği sahneler sizin ne kadar ilginizi çeker bilemiyorum ama beni asıl rahatsız eden filmin bütününe yayılmış olan ağır çekim sahneler oldu. Bir video klipte veya filmin içine fon müziğiyle serpiştirildiğinde bir çeşni görevi gören bu tür sahneler, filmin geneline yayıldığında; hatta bu örnekteki gibi filmin bütününe hakim olduğunda yerçekimsiz bir ortamda çekilmiş bir film seyrediyormuşsunuz hissi uyandırıyor. Yani neredeyse birazdan siz de koltuğunuzdan havalanacaksınız! Halbuki bu sahneler biraz daha az tutulup film 90 dakikada falan bağlansaymış pek bir hoş olurmuş gibi geldi bana. Özelikle de, filmi bu kadar ağdalı hale getirdikten sonra, oldu bittiye getirilmiş gibi duran finalini seyredince daha da ikna oldum fikrimde.

Görüntü yönetmeni ve kostüm tasarımcısının özenli çalışmaları ise filmin hem artısı hem de filmi izlenebilir kılan yanı. Herbiri farklı bir boya küpüne sokulup çıkarılmış gibi duran, capcanlı renklere bulanmış çok güzel resimler var filmde. Yerel kıyafetler ise gerçekten göz alıcıydılar. Benim diyen ikoncan cesaret edemez giymeye. Zira vücut ister, zarafet ister giymek için. Bu anlamda da Adenike rolündeki Danai Gurira kıyafetlerin sonuna kadar hakkını vermiş.

Ağır çekimlerine ve ağırlaştırılmış atmosferine dayanabilecekseniz, bir deneyin. Bakalım George'un annesinin gerçekte kim olduğu hakkında siz ne karar vereceksiniz.

Senaryo bana ilginç gelmedi , yavaş çekim bir film izledim .Yalnızca bol zamanınız varsa izlenebilir...

Kefirdanesi'nin yazısının üstüne filme yorum yapmak zorlaşıyor. Kendi gözlemimle bakarsam, film sosyal bir soruna parmak basmak için çekilmiş bir yapım. Sanatsal çalışmaya ağırlık vermiş ve film de akıcılıktan daha çok ağır ilerleme hakim olmuş. Ama Nijer gelenekleriyle bir düğün girişiyle oldukça iyi bir görüntü kareleri ortaya çıkmış. Yönetmen farklı çekimlerle (Yakın ve kesilmiş kareler) anlatımını ortaya koymaya çalışmış. Ağır bir drama, açıkçası içinizi sızlatacak cinsten. Film uzatılmış diyen arkadaşlara, ben olsam biraz daha uzatırdım diyebilirim; en azından kadının umutsuz çırpınışlarına daha ağırlık verirdim, seyircinin bazı şeyleri daha iyi algılaması için. Sonuçta amacına ulaşmış bir film; kültürel antropoloji, sosyoloji, etnoloji, psikoloji, halkbilimi (feministlere bir şey demiyorum) bölümlerinde okuyan öğrenciler filmin başına lütfen, öööle sıkıldım felan demek yok