La chimera (2023)

İzlediğim ikinci Alice Rohrwacher filmiyle birlikte fikrim netleşti: Alice ablamın kesinlikle dünyayla derdi çok güzel ve bir şekilde bunu hissettiriyor ama o hissi o kadar soyut veriyor ki filmden sonrasına yalnızca hacimsiz bir nezâket kalıyor.

La Chimera da böyle oldu.

La Chimera, Etrüsk mezarlarının gizemli dünyasına ve arkeolojinin tutkulu evrenine çeken, büyüleyici bir yapım olarak karşımıza çıkıyor. Film, 1980’lerin Toskana’sında geçiyor ve Josh O’Connor’ın canlandırdığı Arthur karakteri, değerli Etrüsk antikalarının yerini belirleyebilen ve bunları karanlıkta kazarak çıkaran bir grup tuhaf evsizle işbirliği yapıyor. Rohrwacher, İtalya’nın geçmişteki ihtişamını ve nekropol kültürünü, ölülerin ruhlarını canlandırarak bugünün sanat eserlerine dönüştürdüğü bir tablo olarak sunuyor. Bu, aynı zamanda hayaletlerle çevrili bir dünyada yaşamanın hüznünü de beraberinde getiriyor.

Filmin görsel estetiği ve sinematografisi, Etrüsk eserlerinin ve Toskana kırsalının güzelliğini gözler önüne seriyor. Rohrwacher, karakterlerin duygusal dünyalarını derinlemesine inceleyen ve izleyiciyle duygusal bir bağ kurmayı başaran bir yönetmenlik örneği sergiliyor. Filmin görsel estetiği ve Rohrwacher’in usta yönetmenliği övülmeyecek gibi değil. Oyuncular, özellikle Josh O’Connor, Arthur karakterinin karmaşık duygularını başarıyla yansıtıyor ve Carol Duarte ile Isabella Rossellini de etkileyici performanslarıyla dikkat çekiyor.

Filmin temposunun düştüğü ve bazı karakterlerin gelişimini eleştirilebilir ve filmin bazı bölümleri cidden biraz yavaş ilerliyor ayrıca bazı karakterlerin arka planları yeterince derinlemesine işlenmiyor.

Ancak genel olarak, La Chimera, izleyiciyi büyüleyici bir yolculuğa çıkaran, görsel estetiği ve etkileyici oyunculuklarıyla öne çıkan bir film olarak değerlendirilebilir. Etrüsk arkeolojisine ve karmaşık insan ilişkilerine ilgi duyan izleyiciler için kaçırılmayacak lezzetli bir yapım.

La chimera, bir rüyayla başlayıp sizi gerçek ve hayalin sınırlarında gezdiren büyüleyici bir film. Arthur'un kayıp aşkı Beniamina'yı arayışı, mezar hırsızlarıyla dolu Toskana'nın derinliklerinde anlam buluyor. Bu film, güzelliğin ve geçmişin izlerini sürerken, kaybolmuş bir zamanda yaşamanın hüznünü iliklerinize kadar hissettiriyor. Arthur'un antik eserlerle olan saplantısı, onu bugünden koparıyor ve hayaletlerle dolu bir dünyada yaşamaya itiyor. Flora'nın eski bir yıldız olarak varlığı, İtalyan sinemasının tarihini ve zamanın geçiciliğini gözler önüne seriyor. Italia'nın sıcak ve cana yakın tavırları ise Arthur'un kayıp ruhuna dokunmaya çalışıyor, ama ne yazık ki nafile. Peki, geçmişin gölgesinde kaybolmuş bir güzelliği yeniden bulmak mümkün mü? sorusuyla bizi baş başa bırakıyor.