Mon père, le diable (2021)

Güçlü mesajları olan, kafa karıştıran, düşündüren, soru sorduran,huzursuz eden, yer yer gerilim dolu, dokunaklı, kaliteli bir film...

Fransa'nın küçük bir kasabasında yaşlı bakımevinde aşçı olarak çalışan Afrikalı bir genç kızın hayatı birgün bakımevine bir pederin gelmesiyle alt üst olur. Geçmişin acı dolu sırları bir bir ortaya çıkmaya başlar...

Afrika kıtası yüzyıllarca Avrupalı emperyalist devletler tarafından sömürüldü. Oraların yerel halkı Avrupa ve Amerika'ya gemilerle gönderilip köle haline getirildi. İkinci dünya savaşından sonra Afrikalı devletlerin çoğu bağımsızlığını kazanmış gibi görünse de ABD ve Avrupalı devletler yine de hala gölgesini oralardan çekmiyor. Askeri darbeler örgütleyerek ve yerel milis gruplarına silah temin ederek Afrika kıtasını hala vesayet altında tutuyorlar. İşte bu filmde o muhteşem topraklarda yaşanan acı dolu hikayelerden sadece küçük bir kesit izliyoruz...

Filmdeki en dikkat çekici unsurlardan biri de yemyeşil bir ormanın içinde yer alan ve beş yıldızlı otel standartlarında hizmet veren huzurevinde yaşlı Fransızlar şarap sosuyla marine edilmiş ördek eti yerken, Afrikalıların onların altlarını temizlemesiydi. 2024 yılında da aslında dünyanın düzeninde çok değişen birşey yok.

Film tüm bunları çarpıcı bir şekilde ortaya koyarken şu soruyu izleyiciye sorduruyor:

Geçmişte çok korkunç kötülükler yapan bir insan tevbe edip yepyeni bir hayata başlayabilir mi? En kötü insanlar bile ikinci bir şansı hakeder mi?

Öncelikle şunu belirtmem lazım herkese hitap eden bir yapım değil. Film ırkçılık, göç, din, aile ve arkadaşlık yapılarını gayet güzel irdelemiş. Sonuna kadar keyifle izlettirdi kendisi. Filmden sonra kendi kendime şunu tekrar düşündüm : " Çaresizlikler seçimlerimizi belirliyor " ...Ne yazık ki. İzlemeden geçmeyin derim.

Ruanda da yaşanan kabile savaşının Fransa ya taşındığını düşünün. Ya da Suriye de yaşanan din savaşının ülkemize taşındığını...En iyisi herkesin doğduğu yerde mutlu yaşaması. Ama ne yazık ki mümkün olmuyor olamıyor.