Konuşan Kadınlar (2022)

"Şeylerin etrafına çerçeveler koymayı severiz. Kenarlardan taşıp dökülse bile."

Her üç arkadaşıma da katılıyorum. Nasreddin Hoca gibi hepsine teker teker hak verdim. Bu nasıl olabilir diyebilirsiniz, tabii, siz de haklısınız.

Tuhaf bir film. Pek az filmde bu kadar "havanda su dövüldüğünü" görmüşüzdür. Öte yandan, "Gitmek mi zor; kalmak mı zor" minvalinde bir tartışmadır gidiyor ve gerçekten olay etik ve dini olanlar dahil, her boyutuyla ele alınıyor, yani itiraz edebileceğiniz bir durum da pek yok, konuşacaklar elbette. Apartman toplantısı gibi birşey aslında. Öte yandan seçenekler bana biraz da "metaforik" gibi geldi. Zaten atmosfer, kıyafetler, ve "renk paleti" açısından filmin sanki Amerika kıtasının kolonizasyonu sıralarında geçtiğine yemin edebilirsiniz, ama ara ara ortaya çıkan "göstergeler" günümüzü işaret ediyor, bu da oldukça garip. Yaşamsal bir sorunun felsefi ve dini açılardan uzun uzun irdelenmesi beni sıkmaz diyorsanız, gerçi ilk yarım saat sonrasında buna daha rahat karar verebilirsiniz, film size uygundur. Oyunculuklarla ilgili bir sorun bence yok. En dikkat çeken de burada oldukça cazgır bir karakter çizen Crown'daki tatlı-sert kraliçemiz Claire Foy...

Çocuklarla izlemeyin. Sakıncalı birşey olduğundan değil. Sıkıntıdan baygınlık geçirebilirler ve son kontrol ettiğimde çocuklara eziyet suçtu.

Bir romandan uyarlanan film aynı zamanda bu alanda oscar adayı ve en iyi film kategorisinde de aday... Taciz, tecavüz ve şiddet mağduru kadınların psikolojileri ile topluma, kendilerine, Tanrıya ve hayata isyanlarına tanıklık ediyoruz. Bolca diyalog ile geçen film sıkıcı ilerliyor ama aynı zamanda çok etkileyici! Bunu nasıl anlatırım bilemiyorum lakin biraz empati ve tahayyül lazım diyebilirim. Ben özellikle Claire Foy'a dikkat ettim, saplantı filminden beri severek takip ettiğim bir oyuncu... Yine çok iyi oynamış! Verdiği mesajlar, düşündürdükleri ile izlenmesi gereken yapımlardan... İyi seyirler dilerim.

Öncelikle her izleyiciyi memnun edebilecek bir yapım değil gerçekten. Aslında retorik düşüncelerden, zihin girdileri çıktıları not alınıyormuşçasına uzun konuşmalardan, yavaş ve sündürerek akan konulardan keyif alan bir izleyici değilseniz kesinlikle uzak durunuz. Hatta bu tarz şeylerden keyif alıyorsanız bile bence bu filmi sevmenizi sağlayacak ya da aksi durumu oluşturacak şey sizin bu filmi izlerkenki modunuz olacaktır bana göre. Sakin, duygusal, empatik bir modda değilseniz filmi izlemek zor gelebilir. Film bana göre aktarmak istediğini göze sokmadan, aksiyona başvurmadan, soğuk bir durgunluk içinde vermeye çalışıyor. Ama bence olumsuz bir şekilde değil ve filmden istenen de bu şekilde olması. Sonuçta harika oyunculuklar sayesinde karakterlerle özdeşebiliyoruz, empati yapıyoruz, üzülüyoruz hatta kahroluyoruz. İtaati öğrenmiş ve kabullenmiş, kuralları belirli bir toplumda söz hakkı hiç olmayan bir zihnin bakış açısından açılan yola bir maskeye kafamızı sokar gibi giriyoruz.

Bir anda yaşadığın, bildiğin tek şeyden vazgeçmek ve sonu bilinmeyen derin bir karanlığa adım atmak ya da alıştığın, öğrendiğin her şeyin olduğu ama vahşetin de, saygısızlığın da, sevgisizliğin de, acının da olduğu ve artarak devam edeceği bir bilinene karar vermek çok çok zor olsa gerek. Bu filmde pek çok duyguyu içimde yaşadım, empati yaptım ve düşünce balonlarım saçmalaştı. Bir tür ambivalansa tutulmuşum gibi filmi hem sevdim hem de sevdiğimden emin olamadım. Gerçekleri -ki günümüzde süregelen gerçekler bunlar- yüzümüze çarpması ve bunu izleyicilere derinden hissettirmesi bana göre muhteşemdi. Filmin karakterler aracılığı ile seçtiği yol apaçık önümüzde, duygusal olarak bunu içimize çekmek ise bize kalmış bir şey diye düşünüyorum. Dediğim gibi herkese tavsiye edemeyeceğim bir yapım. İyi seyirler dilerim.