Mantícora (2022)

Filmi henüz bitirdim ve filmi beğendim mi beğenmedim mi, iyi film mi kötü film mi, tavisye eder miyim etmez miyim hala kararsızım. Gerçekten çok "hassas" bir konunun etrafında gezinen, kafa karıştıran, huzursuz eden, sıradışı bir film.

Annesiz büyümek zorunda kalmış, yaralı ruhlara sahip iki yetişkin insanın aşkını ele alan bir film gibi görünürken, baş karakter Julian'ın iç dünyasındaki "karanlık" yönler ortaya çıkmaya başladıkça film biraz mide bulandırıcı bir nitelik kazandı. Özellikle filmin finali adeta bir korku-gerilim filmi gibiydi, neredeyse dişlerimi sıkarak izlemek zorunda kaldım.

Ama film beni bu kadar huzursuz ettiğine ve kafamı karıştırdığına göre yönetmen amacına ulaşmış demektir ve bu filme "başarılı" demek yanlış olmaz sanırım. Gerçekten uzun yıllar unutulmayacak çok sıradışı bir film. Çocukken açılan yaralar zamanında tedavi edilmezse, bir çocuk ebeveynlerinden yeterli sevgiyi ve ilgiyi göremezse, bu çocuklar büyüdüklerinde ruhen eksik ve yaralı yetişkinler olarak topluma karışıyorlar. Bilgisayar oyunlarına canavar modelleri tasarlayan ama aslında kendisi bir "canavar" olan Julian gibi...Diana'nın Julian'ın tasarladığı canavar figürlerinin yüzündeki melankoni ve hüznü farketmesi de muhteşem bir detaydı. Heleki Julian'ın çocukluğunda Lunapark'taki anısını anlattığı sahne... Çocukluk, büyümek, travmalar üzerine çok sarsıcı detaylar barındıran bir film. Uzman bir psikologun bu filmi analiz etmesini çok isterdim.

Carlos Vermut'un "Mantícora" filmi, sıradan bir yüzle gerçek canavarları titiz ve korkutucu bir şekilde keşfeden, yılın en iyi İspanyol korku filmlerinden biri. Film, video oyunları için yarattığı canavarlarla hayranlık uyandıran Julián'ın (Nacho Sánchez) etrafında dönüyor. Bu canavarlar sadece korkutucu değil, aynı zamanda oldukça somutlar. Julián için bir canavar, güzellik anlayışının sapkın bir yansımasıdır. Ancak film ilerledikçe, her bir yaratığın aslında bir sembol olduğu açığa çıkıyor.

"Mantícora", izleyiciye yaklaşan bir trajedinin gerçek canavarını sunuyor. Bu trajedi, olasılığı nedeniyle bile tiksindirici. Vermut, rahatsız edici, korkunç ve korkutucu olanın çekirdeğine dikkatlice yaklaşıyor ve bunları, korkunç bir sonuca yol açıp açmayacağı belirsiz olan parçalar halinde anlatıyor. Film, olan bitenle ya da olacaklarla ilgilenmiyor; asıl odak noktası, yaklaşmakta olan bir zalimliğin önermesi...

Julián, gerçeklik sınırlarını kaybetmeye başlayan bir canavar olarak tasvir ediliyor. Bir yangından bir çocuğu kurtardıktan sonra, onun sanal yaratıklarında gizlenen uçurum, somut gerçekliğe her zamankinden daha yakın hale geliyor. Film, izleyiciyi rahatsız eden bir atmosferde dikkatlice ilerletiliyor ve izleyiciyi, nefes alamayacağı bir hissiyatla bırakıyor.

"Mantícora", canavarların gerçek yüzünü gösteren ve gerçek korkuyu efekt veya makyaj olmadan yaratan bir film olarak öne çıkıyor. Vermut, insan yüzü taşıyan korkularla başa çıkma konusunda uzman ve Julián'ı gerçekliğin katmanlarına doğru itiyor. Film, izleyicinin empati kurmasına izin vermiyor ve her yakınlaşmayla sinirlerini geriyor.

Sonuç olarak, "Mantícora", Carlos Vermut'un sinemacı ve senarist olarak tüm potansiyelini gösterdiği, izleyiciyi rahatsız eden, duygusal ve şiddetli bir film. Film, ritmi, sessizlikleri ve oyuncu yönetimini mükemmel bir şekilde kontrol ediyor ve izleyiciye, insanın karanlık yüzünü ve içsel gölgeleriyle yüzleşmeye zorluyor.