Un asunto privado (2022)

Sulu zırtlak, güya tarihî dekor ve kostümler içinde, biraz fantastik, biraz komik, biraz polisiye, biraz eğlence kısaca ne idüğü belirsiz bir dizi yapmışlar. Aynı anda bir başka ispanyol polisiyesi olan "santo"yu seyrediyorum. Santo bazuka gibi sağlam ve sert bir polisiye iken, jean reno'nun da içinde olduğu bu saçmalık ise tek kelimeyle berbat. Mesela daha birinci bölümün başında, gece elbisesi (straples) içindeki marina, karanlık bir limana gidiyor, uzaktan bir çığlık duyuyor, karanlığa dalıp yerde yatan kanlar içindeki cesedi görüyor, eli bıçaklı katil ile güya kavga ediyor. Dediğim gibi üstündeki elbise balo kıyafeti... Ayağındaki topuklu ayakkabılarla kısa mesafe olimpiyat koşucusu gibi depar atıyor vs. Isyankâr kızımız marina, polis müdürü olan ağabeyine posta koyuyor, düşes olan annesine bağırıp çağırıyor, dibinden ayrılmayan şoförü hektor (jean reno) ile güya esrarengiz olayları çözmek için uçuyor, kaçıyor, atlıyor, sıçrıyor. Birisi de çıkıp "kızım sen ne ayaksın" demiyor. Inandırıcılık sıfır. Oyunculuk sıfır. 73 yaşına gelmiş olan jean reno emeklilik ikramiyesi için bu rolü kabul etmiş gözüküyor. Diyaloglar o kadar hızlı akıyor ki, kimin ne dediği net anlaşılmıyor. Tavsiye edemiyorum, çünkü vakit kaybı.

Sabırla sonuna kadar izlediğim dizi. Aura'nın gülümsemesine tav olduğum için sabrettim. Kostüm, ortam, detay, mekan iyi yansıtılmış. Tam komedi olmasa da seyredilebilir bir dizi. Ta ki 1946 yılında geçen bir dizide Auro'nun polis dedektifiyle sigara muhabbetinde söylediği "1973 yılında ki soygun sonrası tanımı konan Stockholm Sendromu" benzetmesi saçmalığın dik alası...