Gasoline Rainbow (2023) Yorumlar

pus (210) - 1 ay önce

“Gasoline Rainbow,” Bill Ross IV ve Turner Ross kardeşlerin son filmi. Bu belgesel ile kurgusal hikaye anlatımı arasındaki ince çizgiyi sık sık aşan beş amatör oyuncunun merkezi arkadaş grubunu canlandırdığı bir yapım. Grubun yolculuğunu takip ederken, ne kadar yönlendirildikleri konusunda sürekli şüpheliyiz. Bu riskli stratejinin sonucunda, sahnelenmiş bir şey olmaması, etkileyici bir doğallık ve zarafet sunuyor.

Nathaly, Makai, Nichole, Tony ve Micah, lise mezuniyetine yaklaşıyorlar: gençliğin sonu ve işler, üniversite, kurallar ve yükümlülüklerin başlangıcı. Wiley, Oregon’daki küçük kasabaları Pasifik Kıyısı’na 513 mil uzakta ve gelecekleri belirsiz. Amerikan Batısı’na doğru yola çıkıyorlar, otostop yaparak terk edilmiş kasabalardan türbin alanlarına ve aile ziyaretlerine kadar her şeyi deneyimliyorlar.

“Gasoline Rainbow,” gerçek bir yol filmi. Evimiz hakkında en iyi anladığımız şey, gençlerin onları geride bırakmadan önce lise kimlik kartlarının ve çocukluk odalarının birer bakışı. Geriye kalan her şey açık yoldur. Alkolik ebeveynlerden göçmenlere dayalı zulme ve ırksal izolasyon hissine kadar, filmin karakterlerinin her biri hakkında biraz bilgi ediniyoruz. Muhteşem manzaraların üzerine sesli anlatımlarla bireysel endişeler ve umutlar dile getiriliyor. Kimin konuştuğunu tanıyabiliriz, ancak bu teslimatların soyutluğu, bizi sadece duyguların değil gençlik kültürünün yüzüne bırakır - hikayeler Nichole’un veya Tony’nin değil, hepsinin içinde bulunduğu mikrokozmalar.

En etkileyici olan, beşlinin karşılaştığı insanlarla aralarındaki masum anlar, konuşmalar ve sözsüz bağlantılardır. Kolayca fark ettikleri duygusal farkındalıkları, bazen kızgın olmalarıyla çarpışır ve sürekli olarak büyüler. Her ayrıntıyı hatırlamanız pek olası değil, ancak sizi tanıdıklık, nostalji ve ruhunuzun sarmalanma hissiyle bırakır.

Ross kardeşlerin yönetimi romantik ve beklenildiği gibi resimlerle dolu. Çekimler, yolda gönderdiğiniz kartpostalları andırıyor ve birkaç dondurulmuş kare bunu pekiştiriyor. Amerikan Batısı’nın manzarasına verilen anlamlı bir saygı, filmin çerçevesini ve kurgusunu sürekli olarak ölçek unsurlarına odaklar: rüzgar türbinleri tarafından çevrili bir yolda yürüyen çocuklar, neredeyse sonsuz çöllere koşanlar, terk edilmiş bir geminin iskeletinin yanında parti yapıyorlar

| Cevapla Cevapla | Bildir