Bencil Dev (2013)

Tam anlamıyla "çok" bir film. Öncelikle, "çok güzel". Güzelliği de doğallığından geliyor ki; bu yüzden de "çok doğal". Çocuk oyuncular henüz oyunculuk teknikleri, beğenilme kaygısı vs. ile kafaları karışmamış olduğu ilk deneyimlerinde kendilerine en yakın performansı sergilerler genelde. Henüz kişilikleri de tam oturmadığından yönetmenin "yönetme" yeteneğine bağlı olarak farklı kalıplara da en homojenik şekilde girebildikleri yıllarıdır aynı zamanda. Her iki durumda da sonuç mükemmele yakın bir gerçeklik hissi uyandırır izleyende ki; filmin "çok gerçekçi" olması da bundan kaynaklanıyor. Çocukken var olan paylaşma güdümüz, büyüdükçe yerini korkunç bir bencilliğe bırakır; biz farkında olmasak da. Özellikle çocuklara karşı daha bir bencil oluruz, yetişkinler olarak. Buna da onları "hayata hazırlamak" adı altında bir kılıf uydururuz. Göstermeden, öğretmeden, örnek olmadan bilsinler, öğrensinler, sorumluluk alsınlar isteriz. Bu anlamda çocukların yüzünde hayatın en sert tokadıdır yetişkinlerle olan deneyimleri. Bu da filmin "çok çarpıcı" olan yanı. Ama bu sefer seyircinin yüzünde de bir tokat patlıyor; filmin "çok sarsıcı" finali yüzünden. Dedim ya tam anlamıyla "çok" bir film.

Aynı zamanda hurdacılar ve hurdacılıkla ilgili olarak; geçen yılın çok ses getiren, yönetmen Danis Tanovic'in "Bir Hurdacının Hayatı" filminden çok daha fazla bilgi sahibi oluyorsunuz. Ve film günümüzün en gelişmiş ülkelerinden biri olan İngiltere'de geçtiği için etkisi, diğer filmden daha ikna edici.

İnsana dair hikayelerden hoşlanıyorsanız, bu film sizin için. Çok beğeneceğinize eminim. Ben o kadar çok beğendim ki, yönetmen Clio Barnard'ın yeni çalışmalarını sabırsızlıkla bekliyorum.

Yetişkinler dünyasında ve kurtlar sofrasında çocukların ‘bencil devler’ tarafından nasıl ezildiğini içimiz burkularak izliyoruz. Filimde ‘bencil dev’i diye nitelendireceğimiz hurdacı Kitten karakteri sanayinin hissizleştirdiği,acımasızlaştırdığı ve duygularından arındırılmış olan bireyi iyi yansıtıyor...
“The Selfish Giant” filmi, sade bir hikayesi olmasına rağmen iki çocuğun arkadaşlığının paralelliğinde, kapitalizmin geldiği son noktaya da çok sert bir gönderme yapıyor..
Tavsiye edebileceğim bir filim, iyi seyirler..

midenize öyle güçlü bir yumruk atıyor ki film neye uğradığınızı anlamıyorsunuz. Bu yılın ve son yılların en iyi dramlarından biri. Arbor ve Swifty karakterleri üzerinden ingiliz kenar mahallerinide ki yoksulluk ve hayatta kalma mücadelesinin bir kesitini oldukça yalın, mesafeli ve etkileyici bir şekilde anlatmış yönetmen Barnard. iki çocuk oyuncu adeta döktürüyor. Finale giden yolda yaşama tutunma çabalarını öyle doğal ve gerçekçi şekilde işlemiş ki yönetmen, final gelip çattığında olup biten herşey izleyende ister istemez soğuk bir duş etkisi yaratıyor. Üstelik filmin temposu da oldukça iyi. Yani kurgu ve akış oldukça iyi ayarlanmış. Filmin tek bir anında sıkılmıyor, filmden kopmuyorsunuz. Özellikle Arbor karakterinin muhteşem oyunculuğu bir an olsun sizi bırakmıyor. Çok iyi bir sosyal dram. Türü sevenler tereddüt bile etmesin. Ama sert ve çarpıcı bir filme de hazır olsunlar. Çünkü finalden sonra uzunca bir süre kendinize gelemeyeceksiniz.