Bazen Ölmeyi Düşünüyorum (2023)

Rachel Lambert'in yönettiği "Sometimes I Think About Dying", Daisy Ridley'in canlandırdığı ana karakter Fran'in derinliklerini keşfetmeye çalışan bir film. Ancak, tüm iddiasına rağmen film çeşitli açılardan yetersiz kalıyor.

Her şey bir tarafa filmin anlatı akışı tamamlanmıyor. Açıkçası bu yüzden bu film, tamamlanmış hissetmek için bir perdeye daha ihtiyaç duyan "bitmemiş bir köprüye" benziyor. Evet belki bir filmin her şeyi açıklama konusundaki isteksizliği takdir edilebilir ancak bu yaklaşım tatmin edicilikten çok uzak ve çok fazla şeyi keşfedilmemiş... çözülmemiş ve havada bırakılmış durumda.

Başrol oyuncusu Daisy Ridley genelde güçlü bir performans sergilese de rolü ve rol icabı büründüğü karakter son derece sinir bozucu. Lambert'in hikayenin başlangıçtaki vaadi kayboluyor ve karakterin gelişimi duraklıyor ve söylediğim gibi izleyici cevaplardan çok sorularla baş başa kalıyor.

Filmin rüya gibi ve hafif gerçeküstü olarak tanımlanan tarzı, Fran'in hayatına öznel bir atmosfer kattığı için dikkat çekti. Ancak bu üslup tercihi aynı zamanda kopukluk hissine de katkıda bulunarak karakterin iç dünyasıyla bağ kurmamızı da zorlaştırdı.

Özetle, "Sometimes I Think About Dying" özgün yaklaşımı ve Ridley'in performansıyla bazılarının ilgisini çekebilirken, anlatı derinliği ve duygusal bağlılık açısından eksik kalıyor ve potansiyelini tam olarak gerçekleştiremeyen kutuplaştırıcı bir yapım haline geliyor.

Bu filmin bir de kısa film versiyonu var. Bu kısa film, Stefanie Abel Horowitz tarafından yönetilmiş ve 2019 Sundance Film Festivali’nde prömiyer yapmış. Kısa film, tonlama açısından ustaca bir çalışma olarak değerlendirilebilir Benzer şekilde bu kez 12 dakika süresince Fran’ın iç dünyasına odaklanıyoruz. Ayrıca, kısa film IMDb üzerinde 7.1/10 gibi oldukça iyi bir puan almış ve birçok ödül kazanmış. Kısa film, uzun metrajlı filmin temelini oluşturuyor ve Fran’ın karakterinin daha derinlemesine bir portresini sunuyor keşke sadece kısa film olarak kalsaydı. Bu filme ulaşmak çok zamanımı aldı.
Belki de ondan mı beklentim yükseldi bilemiyorum ama kötüydü.

Daisy Ridley’in tüm güzelliği ve kendine has çekiciliğine rağmen yoran bir yapım olmuş. Kamera açıları, sahnelerin verdiği görsel bakışları çok beğendim. Anlatım tarzı ve temposu çok monoton! Çok uzun uzun anlatmaya gerek yok, şart değil bence…