Ma Rainey: Blues’un Annesi (2020)

Afro-amerikan veya blues aşığı olmayan birinin asla izleyeceğini düşünmediğim bir film ? Bu filme para yatırmış yapımcının akli dengesinden şüphe ederim.

Afro- Amerikalı blues şarkıcısı Ma Rainey'in (1886 - 1939) "Ma Rainey's Black Bottom" adlı plak kaydı esnasında yaşananları anlatan, yaklaşık iki saatlik bu Netflix yapımı bir tiyatro eserinden beyazperdeye uyarlandığı için tek mekanda geçiyor ve bol diyaloglu...

Tarihe adını yazdırmış sanatçılara ait biyografik filmlerden hoşlanan biri olarak pek beğenmedim açıkçası; çünkü iki saate toplam beş şarkı vardı ve daha çok siyah-beyaz ayrımına ait felsefi söylemlerden oluşan bir yapıya sahipti. Ayrıca yapıma adını veren Ma Rainey olmasına rağmen, daha çok grubun trompetçisi Levee'nin hikayesi ve yaşadıkları anlatılıyor.

Bir Blues sanatçısının biyografisi olarak düşünüp koltuğuma oturdum ama beklentilerimi karşılamadı. İzlerken çok tiyatral bulmuştum ama zaten bir tiyatro eseriymiş. Tiyatroda sahnelense muhteşem bir yapıt olurdu kuşkusuz ama sinemada oldukça zorluyor. Blues sanatçısı Ma Rainey üzerinden konuya girilse de aslında 1930'larda Amerika'da siyahi toplumun durumunu gözler önüne sermek için Ma Rainey orkestrasındakilerin hikayeleri ve karakterleri -özellikle de genç trompetçi Levee - ön plana çıkarılıyor. Sadece böyle bir hikaye yazılsaydı büyük ihtimalle hiç duyulmazdı ama Ma Rainey hikayenin tuzu biberi olmuş, oyunculuklar felan gerçekten oldukça güzel ama kurtarmıyor. Yine de August Wilson ayakta alkışlanır, iyi bir tiyatro eseri bence. Bu işe para koyanlardan biri de Denzel Washington -daha önce de yazarın Fences [2016] adlı eserini sinemaya uyarlamış ve yönetmişti, onu seyrederken oldukça zorlanmıştım. Bizim klasik seyircilere pek hitap etmeyen bir film, belki Viola Davis'in şahane performansı için ve Blues seviyorsanız seyredilebilir.