Doom Asylum (1987)

80'ler korku sinemasının sevdiğimiz klişelerini kombine etmişler diyebilirim. Herşeyden bir tutam serpilmiş. Bütçe düşük, oyunculuk vasat ama makyajlar,efektler ve çekim yerleri başarılı. Ben bu türün en kötü örneklerini bile sevdiğim için zevkle izledim. Herkese hitap etmeyecek bir film, döneme aşık ve türe bağımlı olan kötü kabul edilen filmlere ilgi duyanlara tavsiye ederim.

“Doom Asylum”, hikâyesini, Steven G. Menkin ve aynı zamanda filmin senaristi de olan Rick Marx ile birlikte yazan Richard Friedman’ın yönetmen koltuğunda oturduğu ve IMDB’de komedi korku karışımı bir film olduğu iddia edilen bir drama…

1988 Mart’ında Amerika’da VHS video olarak piyasaya sürülen filmin, hâlihazırda IMDB, Rotten Tomatoes ve Metacritic gibi mecralarda ciddiye alınacak miktarda oydan oluşan bir izleyici ve yorumcu puanı ortalaması mevcut değil…

O nedenle bizde, 90 bin dolar gibi oldukça düşük bir bütçeyle çekilen bu filmi, her zamanki gibi önceliği oyuncu kadrosuna vermek suretiyle bizzat kendimiz mercek altına alarak incelemeye ardından da puanlamaya çalışacağız…

Bunun içinde, Scott Aaron Stine’ın “The Gorehound's Guide to Splatter Films of the 1980s” (2003) isimli sinema rehberi olarak hazırlanmış olan kitabında, “Ne komikti ne de korkutucuydu” biçiminde tanımlayarak, esprilerinin bayat, özel efektlerinin de çoğunlukla korkunç (hatta berbat) olduğunu belirttiği bu filmin ayrıntılı incelemesine geçmeden önce filme ilişkin ilk tespitimizi, sonrasında da naçizane ilk önerimizi paylaşalım istiyoruz…

Bu bağlamda da işe; karşımızdakinin, Scott Aaron Stine’ın film hakkındaki tespitlerinin tamamına hiç tereddüt göstermeksizin birebir katıldığımızı ifade ettiğimiz bir film olduğunu söyleyerek başlayabiliriz…

Sırasıyla, korku filmlerinin önemli simalarından Tod Slaughter’ın başrollerinde oynadığı “Never Too Late” (1935), “Maria Marten, or The Murder in the Red Barn” (1935), “The Face at the Window” (1939), “The Crimes of Stephen Hawke” (1936) ve “Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street” (1936) gibi filmlerden uzun fragmanlarında gösterildiği filmde, duvar yazıları aracılığı ile rock ve metal müziğin önemli isimlerinden Led Zeppelin, Ozzy Osbourne, Metallica, Pink Floyd ve Slayer’a da selam gönderilmiş…

Ancak neden yapıldığını pek anlayamadığımız gibi gereksiz de bulduğumuz bu türden jestlerde filmi (ve filmin imajını) kurtarmaya yetmemiş…

Gördüğümüz kadarıyla filmin oyuncuları arasında, Kristin Davis ve Harrison White dışında kariyerini sinemada sürdüren de pek yok gibi… Yönetmen Richard Friedman’da, sürekli olarak kimsenin merak dahi etmediği üçüncü sınıf film projelerinin peşinde…

Yani neresinden bakılırsa bakılsın “Doom Asylum”, her şeyi ile dökülen ve izleyene zaman kaybının ötesinde kazandırabileceği başka hiçbir şey olmayan son derece vasat bir film… O yüzden de bizde, bu filmin yorumunu daha fazla uzatmanın gereksiz olduğunu düşünüyor ve burada son noktayı koyuyoruz…

Belki biraz tarzımızın dışında olacak ama buraya kadar söylediklerimizin tamamı, zımnen de olsa ikisini de içerdiği için filme ilişkin hem ilk tespitimiz hem de ilk önerimiz olsun… Artık ayrımı gönlünüze göre siz kendiniz yaparsınız…

Sonuç olarak, kendi değerlendirme sistemimiz içinde “Anlamsız” kategorisine dâhil ederek puan olarak da 3 verdiğimiz bu film için önerimiz de, “kendinize izleyecek daha anlamlı şeyler bulun” şeklinde olacak…