Ningen no jôken (1961)

Çok güzel bir ikinci dünya savaşı anlatan film olmuş, bu kez japonların gözünden ikinci dünya savaşının psikolojisini görebilirsiniz.

Üçlemenin en iyisi. Kaji, hazin sonuna doğru ilerliyor. İnsan hakları savunucusu, hatta kızıl sempatizanı Kaji, savaş ortamında öyle durumlarla karşılaşıyor ki, yaptıklarına kendi bile inanamıyor. 8.

Human Condition serisinin son filminin son dakikaları izleyicisine kafayı yedirtebilir. Temposu en yüksek film buydu sanırım. 3 saat 10 dakika sürüyor ve sürekli bir şeyler oluyor. "Savaşta ölenler it gibi ölür" gibi bir şey diyordu Kaji. Savaşta ölmeyi kılpayı kaçıran başrolümüz baya yol alıyor bu filmde. Hem psikolojik olarak hem de kilometre bazında. Kaji katettiği yol boyunca cinayetler, tecavüzler, açlık ve soğuk gibi bir-çok negatif olaya maruz kalıyor. Karısına duyduğu aşk ve içinde barındırdığı umut onu vazgeçmeyen biri haline getiriyor. Karşılaştığı her sorunu bir şekilde çözmeye çalışıyor. "Umut en büyük kötülüktür, işkenceyi uzatır" diyordu filozof dallamalardan birisi de. Ama konumuz o değil. Yalnızlığı da dibine kadar yaşayan adamımız, - ki bu adam terimini dibine kadar hak ediyor - haksızlık karşısında kendini hiç tutamıyor.

Filmde politik veya siyasi olduğunu düşündüğüm bir çok terim geçiyor. Ben pek anlamam o işlerden. 2. Dünya Savaşı'yla ilgili de en ufak bir bilgim yok. İlgim de yok. Geçmişini bilmeyen geleceğini de bilemez falan diyorlardı bir ara okulda. Heh. Ben orada kaldım işte. Sınıfta kaldım. Hayatta kaldım. Terfi edemedim. Hep aynı noktada oturdum. Neyse ama, konumuz bunlar da değil. Şey diyordum en son, biraz tarih bilgisi filmde dönen mevzuları idrak edebilmek için + puan kazandırabilir. Bu film galiba içlerinde en beğendiğim bölüm oldu. Bi 3-5 yıl sonra tekrar izlerim diye düşünüyorum.