Kampen om Narvik (2022) Yorumlar

Savaştayız ne olursa olsun vatan önemli, ülke önemli gibi sorgusuz sualsiz uyuşturmalardansa bir annenin gördüğü muamelelere karşı mantığını yürütmesi, sen misin beni düşünmeden bombaları yağdırtan ingiliz diyor, çocuğunun hayatı için onları ispiyonluyor. (Sonuçta evinin orada olduğunu biliyorlardı, çocuğunu kayınpederini kurtarması için 15 dakika verebilirlerdi)

Baba karakteri ise asker olarak, kendisine öğretildiği gibi ne olursa olsun savaş olduğu ve ölümlerin normal olduğu kafasında, ölen kendi küçüçük çocuğu bile olsa.. Fakat en son binbaşının sevdikleriniz için savaşın motivasyon konuşmasında jeton düşüyor ve sevdiği kadın ve oğlu olmadıktan sonra savaşacak ne var ki diye düşünüyor, ailesinin yanına bir sivil olarak dönüyor. Son derece insani ve bir Norveç hikayesinin Norveçliler tarafından bu şekilde ele alınışı da bir o kadar da şaşırtıcı.

Bakın bu filmi Almanlar veya İngilizler değil, Norveçliler çekiyor. Holywood veya Türk yapımı olsa kahraman babanın her şeye rağmen toprağı için kendisini feda ettiğini duygusal bir müzik eşliğinde görür ve gururla salonu terk ederdik. Ama burada kafama bam diye vuruyor, boş milliyetçilikler yerine en önemli varlığımız olan ailemize odaklanıyor.

İşin trajik tarafı ise bu aile aslında bu hikayede hain yaftası görse de, finalde savaştan kaçan korkak ve hatta düşman ile işbirlikçi bir aile gibi dursa da esasında köprüyü patlatan, topu etkisiz hale getiren üstün başarılara sahip Baba karakteri (Gunnar), düşmandan gizlice istihbarat alıp askeri birliğe nokta atışı bombalar atılmasını sağlayan Anne karakteri (Ingrid).. Çoğunluk sadece hayatta kalma mücadelesi verirken, onlar Narvik'in kurtuluşunda (kısa süreli de olsa) net etki gösteriyorlar. Ama hain onlar değil mi?

Her zaman olduğu gibi olayların göründüğü gibi olmadığını, savaş gibi berbat olaylarda dahi savunduğumuz şeyin ailemiz olduğunu yoksa şımarık siyasilerin piyonu olmanın bir anlamı olmadığını (İngilizlerin veya Fransızların sivillerin hayatının umurlarında olmaması), düşmanın saf kötü karakterlerden oluşmadığını anlatmak isteyen nefis bir film olmuş.

Film Maryl Streep'in oynadığı 1982 klasik Sophie's Choice'u akla getiriyor. Buradan kocaman kalp gönderiyorum

Kadın oyuncunun yüzünde film boyunca gördüğümüz o yerli yersiz gülüş beni çileden çıkarttı. Savaşın ortasındasın kocan asker, hatta kocanın infaz edildiğinden de emin olmana rağmen hala gülümsemeye devam ediyorsun, böyle bir aptallık olamaz. Kocasının köprü altında infaz edilmemiş olması ise ayrı bir saçmalıktan öte bir şey değildi doğrusu.