Ayin (2018)

Sitede dislike butonu kalkmasaydı büyük ihtimalle bu yapacağım yorum için bolca dislike gelirdi

"Hiç korkunç değildi"ciler toplanmış yine... Sanırım bi korku filmi çıksın da, ben de altına hemen bunu yazayım diye bekliyorlar.

He, sürekli ses efektleriyle ani kamera dönüşleriyle jump scare tarzda bir film bekleyenler hiç ama hiç bulaşmasın, 2 saat boyunca 1 tane bile çıkmayacak karşınıza. Zaten film gerçekten ağır ilerliyor... Ancak filmin gerilim atmosferi fevkalade... Kamera kullanımı, ışık kullanımı, sinematografi, müzik kullanımı çok çok başarılı. Oyunculukları çok beğendim, özellikle Toni Collette... Ama en en çok alkışı yönetmen hakediyor bence. Çünkü şu senaryo başka bir yönetmenin önüne gelseydi, çok büyük ihtimalle yine çok sıradan 3.5 puanlık bir korku filmi izleyecektik.

Yani filmi aslında şöyle değerlendirmek lazım. Yeni hiç bir şey vermiyor film size, daha önce gördüğümüz konular hepsi. Ama çok değişik ve özgün bir anlatımı var ve ben filmin bu işlenişini çok beğendim...

Bir de "korku filmi denilmesin" diyenler için; Bu yüzden, film size hitap eder ya da etmez bilemem, ama saf korku filmidir... Yakın zamanlarda çekilen The VVitch filmini sevenler, bu filmi de sevecektir... Ancak korku filmlerinde tempolu bir akış arıyorsanız, Paranormal Activity, Sinister vb (ki ben bunları da çok severim) tarzların dışına çıkmayı çok sevmiyorsanız, bu filmi sevmeyebilirsiniz.

Son bir not altyazıya; konuşmaların çevirisi güzel ama yazılı hiç bir şeyin çevirisi yapılmamış, girişteki yazı, kitaplar vs. Buralarda da önemli detaylar var filmi anlayabilmek için...

Kendi türünde yeni bir zirve.. Detaylı, incelikli senaryo...İyi oyunculuklar ( özellikle Toni Collette'e ayrı alkış..) Geri planda usulca çalan müziğin, yavaş,ağırlıksız gibi hareket eden kamera kullanımının gerilimi desteklediği; iyi filmin bütün öğelerini özünde barındıran, kesinlikle kayıtsız kalamayacağınız bir film...

olmak üzereyken olmamış bir film. aşağı yukarı yarısına kadar ciddi merak uyandırıyor ama sonrasında ardı ardına ve artan şekilde saçma sapan bir hal almaya başlıyor ve finalde müthiş bir sıvama ile bitiyor. geri planda neredeyse filmin üçte ikisi boyunca çalan aptal bir müzikle gerilim katmaya çalışılmış ama ben o aptal müziğe sinirimden gerildim. (kulaklıkla ya da iyi bir ses sistemiyle izlemeyenler belki o müziği fark edemeyebilir.) filmde sevdiğim tek şey, yönetmenin kendine has sahne geçiş tekniğiydi.