Bir Zamanlar... Hollywood'da (2019)

Son yılların en büyük hayal kırıklığı oldu benim için.Filmde birbirinden bağımsız dümdüz giden iki hikaye var.Bu hikayelerin bir yerde Tarantino'nun yetenekleri kesişip özel birşeye dönüşmesine bekliyorsunuz ama maalesef olmuyor.160 dakika boyunca hiçbir yola savrulmadan hatta finale kadar nerdeyse yaprak bile kıpırmadan bitiyor film.Senaryonun Tarantino'nun kaleminden çıktığına inanmak çok zor çünkü kendine has olan hiçbir etkiyi filmde göremedim.Boş muhabbetler,absürd mizah,çılgın olay örgüsü ve en önemlisi müthiş bi senaryo bu filmde yok maalesef.

Hikayenin en ilgi çekici olayına Soysuzlar Çetesindeki gibi kafasına göre tarihi yeniden yazması bu filmde hiç olmamış.Sharon Tate filmde yatakta horlayan,kıçı ve bacakları oldukça hoş bir kadın olmanın dışında nerdeyse hiç işlememiş.Al Pacino'nun,Bruce Lee'nin bu filmde ne işi var onuda anlamadım. Filmin özellikle ilk kısmında kurgu kafa karıştırcı,bir şeyler oluyormuş gibi gösterip hikayeye katkısı olmayan birçok sahne var. Sadece 1960'lar hollywood'unu seyretmek beni tatmin maalesef.Once Upon a Time... in Hollywood'un Tarantino filmografisinin en zayıf filmi olduğunu düşünüyorum.

Tarantino'nun 9. uzun metraj filmini büyük beklentilerle izledim. Dahi yönetmene bu filmi Cannes'da sorulduğunda "en kişisel filmi" olmakla cevap vermişti. Sanırım son derece doğru bir tespit. Tarantino sinemasına son derece saygı duyan bir sinemasever olarak maalesef beklentilerimin altında kalan bir yapım oldu. Tarantino bu filminde de tekniğini konuşturmuş, bunun ötesinde görüntü yönetmenliği, kostümler, dekorlar, özellikle western temasının işlendiği sahnelerdeki o ufacık ayrıntılarla kalitesini konuşturmuştu...Sanat yönetimi son derece başarılı olmakla birlikte senaryo için ve özellikle kurgu için aynı şeyi söylemem mümkün değil ne yazık ki. Tarantino filmlerinde genelde görülen karakter odaklı anlatım, diyalogların ve tiplemelerin kusursuzluğu bu filmde de var fakat "hikaye" yok. Yani çok basit b sınıfı filmlerde oynayan bir aktör ve onun dublörü üzerinden yürüyen, yan taraftan da Polanski üzerinden desteklenen ve hippi kültürü üzerinden de beslenerek yolunu bulmaya çalışan bir olay örgüsü var. "Bir zamanlar Hollywood" baştan sona görüntülerle izlettiriliyor, hatta araba sahnelerinden tutun ışıklı neon tabelalara kadar resmen gözümüze sokuluyor. Los Angeles'ın sokaklarında gezintilere sürükleniyoruz. Dönemsel ayrıntılar Hollywood ile sınırlı kalıyor. Vietnam savaşına yönelik eleştirilerde de yönetmen gereken duyarlılığı tam olarak gösterebilmiş değil. Tarantino filmlerinde özellikle son filmlerinde, bu film içinde geçerli olan bir şeydir ki film gidişatında herhangi bir sahneyi çıkardığınızda filmin bütünü olumsuz etkilenmiyor hatta filme bir etkisini de hissetmiyorsunuz. Çünkü anlatmaya çalıştığı, derdi olan bir hikayesi yok. Bu film Tarantino sevenler için merak uyandıracak, sıradan sinema izleyicisi için de sürükleyici olacak bir konuya sahip değil. Sahneler birbirinden o kadar kopuk ki her şey son 15 dakikalık sahnede cereyan ediyor ve bütün düğüm çözülüyor. Düğümün çözüldüğü sahnenin filmin genel havası ile de alakası yok. Final ile film genelinde bağlantı kurabilmek de pek mümkün değil. Fakat "bize öldürmeyi öğretenleri öldürelim" gibi filme etki edecek derecede önemli bir replik o şekilde mi tamamlanmalıydı? Bence olmamış. Bruce Lee eleştirileri kısmen, Charles Manson'ın gerçek hayatta yaptıklarına yönelik filmde vicdanları rahatlatacak alternatif bir sahne sunulması ise oldukça iyiydi. Döneme ait sinema ve tv sektöründeki önemli filmler, unutulmaz müzikler de Tarantino'nun kişisel zevki katılarak süzgeçten geçirilerek filme dahil edilmiş olsa gerek. Kurgu, özellikle filmin ilk yarısında katlanılacak gibi değildi akıcılığı zayıftı. Sahneler arasındaki geçişler basit ve sıradandı. Her üç karakterin kendilerine ait sahnelerini kurgu ortak bir yere bağlayamadığı gibi maalesef filmin odak noktalarını kaçırmanıza da sebebiyet verebiliyor. Oyunculuklarda DiCaprio her zamanki gibi yine pürüzsüz bir oyunculuk sergilemiş, Brad Pitt de keza dramatik sahnelerde farkını belli etmiş. Tarantino özellikle Bruce Lee sahnelerinde dalga geçmenin ayarını kaçırarak fazla amerikan milliyetçisi bir duruma soktu sanki kendini. Buna ek olarak hippi sahnelerindeki nefretin dozajı da ayarlanamamış bence. Kariyerindeki filmlere bakıldığında radikal tarzını ve eleştirel mizahını düşüşe sokmuş gereksiz yere. Tamamen kişisel bir film olmuş bu. Senaryo sadece karakterler ve diyaloglardan ibaret değil. Tarantino bu anlamda zaten muazzam bir senarist Coenler gibi ama son filmlerinde bilhassa bu filmde konu yok, konu bütünlüğü haliyle yok... Artık olası ödül törenlerinde de Tarantino, senaryo yerine bence sanat yönetimi, oyunculuk, kostüm vb dallarında ödüllendirilirse daha doğru olacaktır. Tarantino usta bir yönetmen ama ne yazık ki son birkaç filminin senaryoları son derece yavan ve eksik. 7/10

Tarantino'nun; Sharon Tate'i, karnındaki çocuğunu ve o gece 3 misafirini öldüren hippilerden sinema yoluyla aldığı güzel bir intikam filmiydi. Doğruyu söylemek gerekirse tatmin ediciydi de. Tarantino'nun söylediği gibi en kişisel filmi. Demek ki Sharon Tate cinayeti onu oldukça etkilemiş ki sadece bu olay üzerine film yapmış. Bence herkesin dediği gibi o kadar da sıkıcı veya kötü değildi. İzlemeye değer bir film. Ama tavsiyem filmi izlemeden önce Sharon Tate Cinayetini araştırmanız. Yoksa filmi anlamamanız doğal olur.