Bir Hayalet Hikayesi (2017)

Kafam güzel olduğunda tekrar izleyeceğim bu filmi belki ozaman anlayabilirim

Sinemanın büyüsüyle buluştuğunda nasıl harika bir etki ortaya çıkabileceğini göstermiş.Basit bir "çarşaflı hayalet"in baş karakter olduğu filmde, zamanın, varoluşun, yaşam amacının ve evrenin tüm sınırları sorgulanıyor. Ne her şeyin saçma, ne de anlamlı olduğuna değinmeyip tıpkı hayalet gibi arada yürüyor izleyici de. Zaten Lowery, kamerasını o kadar güzel kullanmış ki yıllarca dinlediğiniz hayalet tasvirlerinin fiziksel formunun çok önemli olmadığını, hareketlerinin duygusal yoğunluğunu çok güzel hissettiriyor. Mimiği yok, hareketi yok ama hayaletin tüm hisleri sizin içinize de işleniyor adeta. Özellikle filmlerdeki standart ekran genişliğinin tersine daha basık sinematografiyle anlatarak sizi hikayenin içine çok iyi sokuyor.

Filmdeki sırf şu "çarşaflı hayalet" fikri yüzünden hikayeye doğal olarak dahil olamayıp dışında kalabilir ve film size kötü bile gelebilir.

Filmin müzikleri ,filmin etkisini ikiye katlıyor.

Filmi bugün 3. izleyişim su gibi bir sanat eseri...