Mahallede Güzel Bir Gün (2019)

Tom Hanks'i ilk defa 1988 yapımı ''BİG'' filmi ile tanıdım ve tüm filmlerini keyifle izlerim.Bu film Tom'un söylediği müzikle başlamasıyla ciddi anlamda sıkılacağımı düşünürken ama zaman ilerledikçe Tom'un sakin ve huzur veren diyaloglarıyla ayrıca filmin hikayesindeki öfke ve af etme duygusu ders çıkarılacak özelliklerde olması kısacası gözlerim dolarak keyifle izledim.Son olarak bence şans verin çünkü böylesine kaliteli film izlemekte zorluk çekiyoruz..

travmalarımız,çocukluğumuzda yaşamış olduğumuz ağır travmalar,gençliğimizde daha sonra,ebeveynlerimizle yaşadıklarımız,hatta yaşamadıklarımız,evet yaşamadıklarımız,yaşın 40 a 45 e gelse bile 4 yaşındaki oğluyla oynayan bir baba görünce yanağında süzülen gözyaşları,uçmayı öğrenebilmek yani yaşamayı,ölürken yaşamayı öğrenmek veya yaşlanınca,artık öğrendiklerini yaşayabileceğin zamanın kalmaması,bizimle beraber ölüyor öğrendiklerimiz,korkularımız,kaygılarımız,bunların yarattığı kaçışlar ama nereye kadar,gerçekten kaçamıyoruz hatta,o gelip bizi tekrar yakalıyor,kaçmamayı,yüzleşmeyi öğreniyorsun faydası kalmıyor belkide,kontrol ediyor bizi öfkemiz,yönetiyor hatta,basit değil,sevdiğini söylemek,affetmek,hatalarıyla sevebilmek,korkunç yanlışlarıyla kabul edebilmek sevdiklerini,hayat aslında bencilliğe,aç gözlülüğe,hırslarımıza teslim edilemeyecek kadar değerli bir yolculuk,nefrete,ırkçılığa,savaşlara,öldürmeye,yok etmeye teslim ediyoruz hayatlarımızı,bununlada gururlanıyoruz hatta,övünüyoruz,hatta çocuklarımızıda bu yoldan geçiriyoruz,onlarada aktarıyoruz tüm bunları,belkide dna ya işleniyor tüm yanlışlarımız,genlerle bir sonraki nesillere aktarıyoruz tüm bunalımı ve hastalığı,insanlığın bir şuur sıçraması yaşaması gerekiyor sanki,sakin ve huzurlu yaşamı seçmek,hızlı ve tüketerek yaşamamak,bir çocuğun elindeki kılıcı bırakması için ve bunu yaparken kılıcı bıraktığında daha güçlü birisi olduğunu düşünmesini sağlamak için çocukla 73 dakika konuşmak,şu an şiddete,ırkçılığa,şövenizme,ötekileştirmeye,insanlığı bölmeye parçalamaya kafa yorup,bunu başarmış olanların çocukken ne yaşadığını düşünmeye zorluyorum kendimi,kılıcı elimizden bıraktığımızda daha güçlü bir insan ve ruh olduğumuzu anlamak,bu herhalde çok zor ve ulaşılması imkansız eşik,bu yola giremediğimize göre bu sonuç ortaya çıkıyor,insanlığı yok edecek düzeye geldik,neredeyse gezegenle beraber biz nereye gidiyoruz,ne yapıyoruz diye düşünmek abesle iştigal gibi duruyor,ideolojiler,dinler,milliyetler,devletler,aslında var olduğumuzdan beri sürüyormuş gibi duruyor değil mi tüm bunlar,sanki kesintiye uğramadan devam ediyormuş gibi,yanılıyoruz aslında,bu dünyaya hakim olabilecek bir öğreti veya olgu yok,aktarmaya çalışarak ayakta tutmaya çalışıyoruz sadece,bir sonrakine,hayatı sadece bayrak yarışına çevirmişiz,koşup diğerine devretmeyi yaşamak sandık,yanıldığımızı kabulde edemeden devam ediyoruz,nereye gidiyoruz peki?

Her yaralı kendini iyileştiremiyor ama o yaranın iyileşmesine yardım edecek kişi daha önce o yarayı almış biri olmalı. Fred Rogers, öfkeden ve huzursuzluktan zamanında nasibini almış ve şimdi çocuklara ve büyüklere nezâketin dilini öğretiyor. Buraya gelmesi onun için de kolay olmadı ama öfkenin ve öfke dilinin insana ancak yük olduğunu fark etti. Bu yükü bırakmanın kolay olmadığını o da biliyor ama karşısındakini dinlemeyi ve önem vermeyi, insanın değerli olduğunu anlatmayı asla bırakmıyor. İç ısıtan bir film.