Meryem (2013)

Son yıllarda Türkiye'deki bütün festivallerde ödülleri yavaş tonlu, hayatın içinden ve sonucunu tam olarak göremediğimiz hikayelerin anlatıldığı filmlerin alması, sinemada bu yöndeki üslubun öne çıkmasına sebep oluyor. "Türk sineması" adı altında belirli bir anlatım tekniği ve yöntemine sahip olmadığımız için festivallerin anlatım tarzına ve yönetmenlerin çekim tekniklerine bu yaklaşım sirayet ediyor. Ben bu noktada bir daralmaya gidildiğini, Türk sinemasının adeta belirli bir alana sıkıştırıldığını düşünenlerdenim.

Evet, daha dramatik hikayelerde anlatılana uygun olarak yöntemin de yavaş olması kabul edilebilir. Yalnız bizde bu konularda biraz yanılsama var bence. Sahnelerin birbiriyle ilişkilendirilemediği atlamalar, merak unsurunun filmin akışında yeterince değerlendirilememesi, sahnelerin ve ya sekansların haddinden fazla uzun tutuluşu ve tabi bunu yaparken gereksiz kısımlarla filmin dolduruluşu izleyiciyi ister istemez sıkıyor. Sıkıldığınızı söylediğiniz zaman size hemen dönüp "O zaman git, sen de Recep İvedik izle!" gibi tepkiler veriliyor ki bu böylesi yavaş ve bayağı anlatımın belirli bir seviyenin üstüne hitap ettiği, sizin beğenmemeniz de o seviyeyi tutturamamanızdan kaynaklandığı algısının bir yanılsamasıdır! Halbuki diğer tarzların içinde bu da bir tarzdır ama bu en ilerisi, hızlı olanlar en kötüsü demek değildir. Hatta dünyanın başka yerlerinde çekilen böyle hayatın içinden filmlerde yavaş tonun haricinde başka anlatım yöntemleri denenmekte ve beğeniyle izlenilmektedir. Yine dünyanın başka festivallerinde bizde ödül alan filmler belki de gösterime girme şansını dahi yakalayamayacaktır. Bence birine "Yaşa, varol" denirken alternatiflere "Tu kaka!" deniliyor, daralmalara sebep oluyor bence.

Bu filmde o tesirin altındaki bir filmdi. Ve bir yerden sonra sıkmaya başladı. Sonunu iyi toparlamaları zikredilecek hoş yanlarından muhakkak. Zeynep Çamcı ve İsmail Hacıoğlu başarılı bir oyunculuk sergilediler. Yalnız hikaye çok tanıdık, üslup da çok bilindik ve normal idi. Beklentilerimin altında kaldı maalesef. Bana bir şey de katmadı. Özetle, olması ya da olmaması fark etmeyecek bir filmdi diyebilirim.

yer yer sıkıcı olmakla birlikte etkileyici görüntüler eşliğinde samimi bir hikaye.atalay taşdiken iç anadolu sineması diye bir ekol başlattı diye düşünüyorum.en azından anlattığı hikayeler bakımından.oyuncular da rollerin hakkını vermişler.hikaye finali hariç gerçekte nasıl oluyorsa öyle olmuş.sonu beklenmedik şekilde bitti.

Filmi çok beğendim şahsen. Beğenme size bir şey ifade etmediyse izlediğim film türüne bakın böylece size göre mi değil mi karar verin.