Rien à foutre (2021)

Bir hostesin çalışma hayatındaki yaşamı belgesel gibi olan bir film. Daha sonrası kısa bir bölümü de ailesi ile geçirdiği zamanlar. Sırf 2013 yapım '' La vie d' Adèle '' oynayan Adèle Exarchopoulos için izledim. Eğer hayranıysanız Adèle'nin hostes olarak bol bol yakım çekimleri olan ama çok iddiası olmayan bir film. Eğer değilseniz zaman kaybı...Yalnız filmin sonuna doğru Dubai'deki su gösterileri çok güzeldi.....

Derinliği olan, ilginç bir film. İnsanın içinde yavaş yavaş büyüyüp köklenen türdeki yapımlardan.

"Bağlanmak" meselesini o kadar farklı boyutlarda, o kadar iç içe ve dengeli anlatmış ki; belki bilerek belki deneysel bir yan etki olarak, sinema sanatının çok nadir görülen mucizelerinden birini yaratmış. Hayatla bağların kopması, tam olarak nerede koptuğuna dair o bitmeyen sancılı merak, geleceğin ve hayallerin yiten anlamı. Uçmaktan tutun, bacaktaki tüylere kadar yüzlerce iç içe geçmiş metaforla anlatılan ilginç bir hikaye.

İnsan bazen çok derininde bir yerde yankılanan bir sıkıntı duyar ve kendi kendine "Ağlasam geçer" tesellisini verir. Fakat ağlayamaz, çünkü gözleri duyduğu acıyla henüz tanışmamıştır. Kültürümüzün "Boğazı düğümlenmek" şeklinde açıkladığı muazzam paradoks. Filmde o etki hiç bitmiyor. Ağlasak geçer diyorsunuz ama geçmiyor. Marketteki kasiyerin, otobüste öylece oturan adamın, bilet gişesi çalışanının ya da kaldırımda oturan bir çocuğun bile hayatının sonsuz sayıda keder katmanından mürekkep olduğunu anlayınca, insanın içine peyda olan bir ağlama hissi. Filmde bu ağlama hali bile şaşkınlık verici bir benzetmeyle anlatılmış. Çok ilginç.

Başarılı bir film fakat herkese göre değil.
Teknik izleyiciler ve film okurları çok sevebilir.

Bir monolog gibi işlenen filmde , kabin memuru karakterin hayatından küçük bir kesit izliyorsunuz.