Sade İçin Ulumalar (1952)

Guy Debord’un ilk filmi, eğer film olarak tanımlanabilirse, bir anti-film. Filme kafa tutan ve onu reddeden bir manifesto, bir provokasyon, bir savaş. Debord’a göre imgeler –tıpkı faşizm gibi– bağımsızlaştı ve izleyiciyi sömürgesi altına aldı, insanlık edilgen bir nesneye dönüştü. Bu yüzden bu filmde imge yok; perde ya siyah ya da beyaz. Duyulan sadece kanunlardan, romanlardan ve haberlerden parçalar okuyan sesler. Perde siyahken ses yok ve son kısım siyah bir sessizlik. Bu bir başkaldırı, gerçek bir anti-sinema deneyimi.

“Film yok. Sinema öldü. Artık film olamaz. İsterseniz tartışalım.” | Gönderen: Wow!Signal