Modigliani (2004)

Gerçek sanatçılar üzerinden uydurma öyküler üzerine kurulu bir senaryoya sahip film başlar,
kendimizi tarif edilmeye gerek duyulmayan bir aşkın ve ayrıca Picasso ile yaşanan nedeni
belirsiz ezeli düşmanlık ebedi dostluğun içinde buluruz.

Mafya filmlerinden fırlamış ta buraya gelmiş gibi görünen Andy Garcia'nın ifadesiz ve
abartılı oyununa Elsa Zylberstein dışındaki ouncuların da abartısı eklenince ortaya büyük
büyük lafların edildiği seyri zor bir film çıkmış. Elsa Zylberstein da iyi oynamış
diyemiyoruz çünkü senaryo; kopuk kopuk anlatılan aşkı da, düşmanlığı da, sağduyuyu temsil eden çocukluğu da, süresi belli ömürde sürdürülen alkol uyuşturucu bağımlılığını da hep nedensiz damdan düşer gibi anlatılmış.

Gerçekte yaşam karşısında alaycı, iğneleyici olan Modigliani'nin resimde geliştirdiği
sıradışı üslupla burjuva ahlakına ve beğenisine meydan okuyuşu filmde kabadayılık gibi
resmedilmiş.

Kadınların konu mankeni olmaktan öteye gidemediği filmde, gerçekte cin gibi bakışlara sahip
olan Picasso; şişko, embesil, haset bir tip oluvermiş.

Bir de ömürlere törpü

Gerçekte ressamın yaşamı dramatik, burada ise filmin kendisi dramatik ya da benim yorumum

sıradan bir piyasa filmi ile böylesine bir şahsiyeti ve dünyayı ziyân etmiş. 1958 yapımı -Les amants de Montparnasse- bu büyük ressama lâyık film o.

1919 yılında geçen bir filmde 1915 yılında doğmuş edith piafın şarkısını kullanmak açıkçası bana saçma geldi. sonuçta bu bir biyografi filmi. biraz daha zamanına uygun bir parça kullanılsa daha iyi olurdu sanki.