Tokyo Hikayesi (1953)

2012 yılında yazdığım yorum...

Tokyo Hikayesi filmi baştan sona ilgiyle seyrettiğim bir film oldu. Siyah beyaz ve Japonca olduğu için biraz yoruldum ama değdi.

Japonya’nın taşra bölgesinde oturan yaşlı bir çift, şehirde yaşayan çocuklarını ziyaret etmek için Tokyo’ya giderler.

Yetiştirdikleri çocuklarının , artık çok farklı birer insana dönüştüğünü görmek onları çok üzer. Üstelik Tokyo’nın kötü bir semtinde, maddi zorluklar içinde yaşadıklarını görünce iyice hayal kırıklığına uğrarlar.

Sevimli yaşlı çifte en yakın davranan kişi, 8 yıl önce ölen oğullarının dul eşi olur. Diğer çocukları ve torunları onlara kötü davranmasalar da, bu ziyaretten çok memnun olmadıklarını belli ederler.

Bunu fark eden yaşlılar, evlerine geri dönerler ama hiç beklemedikleri acı bir durum, tüm aileyi doğdukları kasabada tekrar bir araya getirir.

1953 yılında bu konu insanları çok daha etkilemiş olabilir ama artık kendimizden ve çevremizden biliyoruz ki, şehir hayatının zorlu hayatı hepimizin insanlığından çok şey alıp götürüyor. Daha maddeci, tahammülsüz, yorgun oluyoruz ve bize onca emek veren anne babalarımıza yeterli ilgi ve sevgiyi gösteremiyoruz. Unutmamak gerekir ki hepimiz birgün yaşlanacağız…

Dünyadaki ve insanlığımızdaki değişimleri biz Türkler çabuk algılayıp alışıyoruz ama geleneklerine sıkı sıkı bağlı olduğunu bildiğimiz Japonların buna alışması özellikle yaşlılar için hazmetmesi çok zor olmalı.

Filmde konu çok başarılı işlenmiş.

Benzer konusu olan bir Hollywood filmi var. Başrolde Robert De Niro’nun oynadığı Herkesin Keyfi Yerinde filmini de izlemenizi tavsiye ederim.

japon kültürünü farklı bir gözle izlemek istiyorsanız tavsiye ederim. 250 listesinde yer almasa muhtemelen izlemeyeceğim bir filmdi. Çünkü konusu çok farklı değildi. Ama izleyince hissettiklerinize inanamayacaksınız.

Bu fiilm 53'te çekilmiş, 53... Bunu çeken adam nasıl bir dehaydı acaba?