Umut Işığım (2012) incelemesi

Yönetmen David O. Russel, bir edebiyat uyarlaması ile agresif ve saplantılı karakter Pat (Bradley Cooper) 'i beyazperdeye taşımış. Matthew Qurck'in aynı adlı eserinden uyarlanan bu öykünün benzerlerini daha evvel Amerikan sinemasında izleme şansı bulmuşuzdur. Depresyonda bir hayatın "Umut Işığı"nı bulma öyküsü bize yabancı gelmeyecek bir olgu aslında. Bu tarzı sevenler için bu film biçilmiş bir kaftan olsa da uzun süre zihinde kalacak bir yapım olduğunu söylemek mümkün değil. Yönetmenin 2010 yılında izleyici ile buluşturduğu Dövüşçü (The Fighter) filmi etkileyicilik açısından daha başarılıydı. Dövüşçü filminin oyuncu kadrosunu da unutmamak gerekir elbettte.



Pat rolünde Bradley Cooper için rolünün hakkını verdi desek de üstün bir performans sergilediğini söyleyemeyiz. Filmde Pat'in ruh hali agresiflik ile saplantı arasında sıkışmış bir noktada kalıyor. Babası ile olan ilişkileri Pat'in agresif yapısını aydınlatırken yine babasının totemleri saplantının genetik miras olabileceği hissini uyandırıyor.Pat ile yolları kesişen Tifanny'i ise bu rolde Jennifer Lawrence canlandırdı. Tifanny acı bir geçmişin gölgesinde yaşama tutunmaya çalışırken zamanla içine düştüğü boşlukta yalnızlığa mahkum olmuştu. Pat ile Tifanny'nin karşı karşıya geldiği sahneler film içinde izleyicin beğenisine açılan karelerdendi. Bu sahneler eğlendirici olduğu kadar trajikti de.

Karakterler (Pat ve Tifanny) birbirleri için "Umut Işığı"na dönüştükçe ilk önce Tifanny'de görülen filmin sonlarında bir anda Pat'e de sirayet eden bir aşk da filizleniyor, ağır ağır. Bu da bir klişenin tekrarlanması gibi görünse de çok geçmeden bu can sıkıcı his kaybolup öykü kendi seyrinde ilerliyor.



Robert De Niro, Pat'in babası rolünde her zamanki gibi başarılıydı. Zaten deneyimli oyuncun varlığı bile bu rol için yeterli. Fanatik dünyasında oğlu Pat'i ve Danny'i ( Chris Tucker'ı ) totem olarak kullanışı karakterin saplantılı psikolojisini bize yansıtıyordu. Şunu da belitmek gerekir ki Chris Tucker'ın varlığı filmin eğlence dozunu biraz daha arttırmıştı. Pat ile Tifanny'nin dans sahnelerine müdehalesi bunun en güzel örneği.

Bu yapımda karakterle özdeşleşen "Yüksel" felsefesi, "İşaretleri takip et" fikri filmi özetleyen cümlelerdi. Pat'in saplantılı bir şekilde tutkun olduğu eski karısı Nikki'den geldiğini sandığı mektubun "İşaretleri takip ettiğinde" aslında Tifanny tarafından yazıldığını anlaması ve aşkın bu imtihanı geçmesi seyirciyi memnun etse bu kadar takıntılı bir karakterin kendini bulup hayatına devam etmesi çok da inandırıcı değildi. Filmin bu bölümleri Pat'in çatışma yaşadığı sahnelerle işlenseydi daha iyi olabilirdi.
Yönetmen altını çizdiğim eksiklere rağmen 2012 yılının akılda kalıcı filmlerinden birine imza atmıştır.

Ocak 2013